Asiunia

"Asiunia" Joanny Papuzińskiej to lektura szkolna mojego syna, który jest obecnie w 3 klasie. I już teraz śmiało mogę stwierdzić, że to jest odpowiedni na nią moment, a nie jak w niektórych przepadkach znacznie wcześniej wdrążona do szkoły. Dlaczego?
Jak widać po opisie na tylnej okładce, fabuła dotyczy małej dziewczynki i jej przeżyć w czasie wojny. Delikatnie i subtelnie nakreślono tutaj tematy dotyczące walki o przetrwanie, śmierci, samotności, wygnania, głodu i biedy, co jest wielkim plusem. Dla małego dziecka większość z tych tematów jest jeszcze niezrozumiała, a oni sami zbyt wrażliwi, wiec takie przedstawienie tej sprawy jest doskonale dopasowane do ich wieku.
Czytając tę lekturę wraz z synem, który ma już jako taką wiedzę o wojnie i jej skutkach, dookoła panowała cisza. Oboje bardzo się na niej skupiliśmy, wchłaniając jej smutną i pełną melancholii atmosferę. Przez pewien czas od jej odłożenia, syn zastanawiał się co też wydarzyło się mamie Asiuni, dlaczego nie wróciła, mając nadal nadzieję, że nie było tak tragicznie, że może gdzieś tam się zapodziała, a co najważniejsze- że nie cierpiała.
Jak widać na tę lekturę trzeba być odpowiednio dojrzałym jako dziecko, by coś z niej wynieść, a nie tylko przeczytać i zapomnieć.

To druga, po „Wszystkie moje mamy” R. Piątkowskiej, książeczka dla dzieci z cyklu: Wojny dorosłych – historie dzieci, która wpadła mi w ręce i która sprawiła, że znowu z uznaniem i szacunkiem pochyliłam głowę nad talentem i mądrością autorki w przybliżaniu dzieciom trudnych tematów. Bez uników, przekłamań, bez grania na emocjach. Autorka sięga do swoich wspomnień i prostym językiem dziecka, w sposób wyważony pokazuje, co oznacza wojna dla kilkuletniej dziewczynki, jak zmienia świat dziecka i rozumienie tego świata. Książka prowokuje dziecko do zadawania pytań, dlatego, mimo iż książeczka pisana jest dużą czcionką, to raczej polecałabym ją do wspólnego czytania z dzieckiem (lub czytania dziecku), niż zostawienie jej samodzielnej lekturze.