Opinia na temat książki Pieśń łuków. Azincourt

Pierwsza przeczytana w roku dwa tysiące siedemnastym książka - wypada więc coś napisać.
Krótko - tak powinna wyglądać bardzo dobra powieść historyczna. "Azincourt" to pierwsza książka Cornwella jaka przeczytałem (na półkach jeszcze kilka oczekuje). Bardzo dobrze oddana bitwa, ostatni raz wpadałem w takie "ochy" i "achy" czytając chyba "Pani Dobrego Znaku" Feliksa W. Kresa. Ale to fantasy a nie historia.
Wątek romantyczny lekko z boku. I bardzo dobrze. Powinien być, ale nie lubię, jak się go za bardzo lansuje. Doskonale przedstawione podejście do religii średniowiecznych duchownych - od prostych, naiwnych, poprzez trzeźwo patrzących na świat, po fanatyków (często chorych psychicznie).
Jedyna poważniejsza wada to permanentnie niewłaściwie określane nakrycia głowy. Łebka jest wspomniana (chyba) jednorazowo jako hełm z rondem, wyginanym z prawej strony przez łuczników (chodziło raczej o kapalin). Niestety, rycerstwo nagminnie nosi hełmy z przyłbicą, namiętnie podnoszoną. To już jest chyba wina tłumacza. PRZYŁBICA to rodzaj hełmu a nie tylko jego ruchoma przednia część (zasłona), można go jedynie otwierać lub zamykać.
Ale to mankamenciki - książka bardzo dobra, gorąco polecam.

P.s. Podobno w planach jest ekranizacja "Agincourt" i ręce ma w tym maczać Michael Mann. No, zobaczymy...