Barokowe dwory i pałace w Wielkopolsce

Wznoszone były jako siedziby wielkopolskich rodów szlacheckich. Budowane jako ich stałe lub czasowe rezydencje, stanowiły zarazem w większości przypadków ośrodki dóbr ziemskich liczących niekiedy kilka lub kilkanaście wsi. W zależności od wielkości tych majątków - a tym samym zasobów finansowych oraz ambicji właścicieli, ich wymogów i pozycji społecznej - różna była skala założenia, forma i sposób wyposażenia znajdujących się tam obiektów, od skromnych dworów aż po wspaniałe rezydencje. Wyznacznikami stylu były wznoszone wtedy okazałe rezydencje najznaczniejszych wielkopolskich rodów, zatrudniających do ich realizacji znanych i uznanych architektów sprowadzanych najczęściej z Włoch lub Śląska, niekiedy z Warszawy. Zastosowane przez nich formy oraz nowe rozwiązania budowlane w sposobie kształtowania architektury oraz dekoracji naśladowane były, w przetworzonej często postaci, przez miejscowych budowniczych, twórców znakomitej większości niewielkich zazwyczaj dworów. Barokowe dwory i pałace będące tematem niniejszego opracowania przetrwały w bardzo zróżnicowanym stanie. Niektóre z nich to dziś ruiny, które dotrwały do naszych czasów w stanie szczątkowym. Inne, wielokrotnie przebudowywane, zatraciły cechy zabytkowe. Mając jednak na celu jak najpełniejsze przedstawienie obrazu architektury rezydencjonalnej XVII i XVIII w., nie zrezygnowano z nich całkowicie, lecz uwzględniono w dodatku umieszczonym po części albumowej. Ze Wstępu Marii Strzałko