Biały puch

Dziwna książka jak na kryminał osadzony na 150 stronach. Ani trochę mi się nie podobała. Nie dość, że gubiłam się w aż nazbyt licznych retrospekcjsch, to jeszcze dorobiłam się mętliku w głowie od natłoku informacji o postaciach - ciągle mi się myliły i trudno było zapamiętać, kto jest kim. Zakończenie tak słabe, że aż absurdalne i śmieszne zarazem. Nie chcę tu powiedzieć, że cała książka jest zła, bo miała też dobre momenty, ale nie zdołały się one przebić ponad te gorsze i podbudować tego tytułu do wyższej oceny.

Niestety - zmarnowany potencjał.

Przychodzę do Was z dzisiaj debiutem.
Jak mnie znacie to doskonałe wiecie, że debiuty uwielbiam.
"Biały puch" został napisany pod pseudonimem, ponieważ jak to zostało napisane autorka jest prawniczką.

Autorka przenosi nas do pensjonatu w Rymanowie - Zdrój na Podkarpaciu.
Miał to być zwykły pracowniczy wyjazd pracowników naukowych Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Niestety zostaje to zakłócone nieoczekiwaną śmiercią Kiszko, jednego z profesorów.
Jakby tego było mało Pensjonat z powodu gwałtownej śnieżycy zostaje odcięty od świata.
Wśród pracowników uniwersytetu jest Alfred Wolski, który lubi pisać kryminały.
Pisarz potajemnie prowadzi śledztwo wraz z policją. Na światło dzienne wychodzi wiele skrywanych sekretów.
Czy przeszłość powróci? Kto stoi za śmiercią profesora? Czy jedna śmierć wystarczy by pomścić przeszłość?
Jest to bardzo prosty kryminał, bez rozlewu krwi. Kryminał w stylu Agathy Christie, co dla mnie nie jest minusem, bo jej kryminały uwielbiam.
Zamknięta ilość uczestników, jeden wybitnie mądry i szukanie sprawcy. Mamy intrygę, poszlaki, śledztwo, domysły.
Do tego mamy retrospekcje, które są ciekawe, ale za bardzo dosadne. Troszkę psują zabawę w detektywa. Bardzo szybko można domyśleć się kto jest kim i za co odpowiedzialnym.
Mimo kilku minusów debiut uważam za udany. Lubię taki klimat hermetycznego, dedukcyjnego kryminału.
Książka ma zaledwie sto osiemdziesiąt stron. Jeśli macie ochotę przekonać się czy ...