Opinia na temat książki Bitwa w Labiryncie

 Książka zaczyna się standardowo – Percy już na samym początku wpada w tarapaty. Tym razem niebezpieczeństwem dla niego są demoniczne cheerleaderki, które atakują głównego bohatera na dniu otwartym w nowej szkole. Do tego Percy spotyka tajemniczą znajomą śmiertelniczkę, co nie wróży nic dobrego. Sytuacja staje się coraz bardziej krytyczna, bo wojna między Olimpijczykami a Kronosem nieuchronnie się zbliża. Żeby kupić sobie trochę czasu, Percy wraz z przyjaciółmi z Obozu Herosów udaje się na wyprawę przez Labirynt. Wyprawa, jak i sam Labirynt, jest pełna niebezpieczeństw...
„Bitwa w Labiryncie” nie wywarła na mnie tak dużego wrażenia jak „Klątwa Tytana”. Racja, podobała mi się, ale w moim odczuciu jest ciut słabsza od poprzedniej części. A co zawiniło? Na pewno nie gnająca na złamanie karku akcja. Tempo jest zawrotne, porywa czytelnika od pierwszych stron, nie daje chwili na wytchnienie. Nie znajdzie się tu zbędnych dłużyzn. Winę ponosi fabuła. Przyznaje racje, była wciągająca. Ale momentami miałam wrażenie, że autor się w niej gubi, że nie wie, jak popchnąć ją do przodu. Wydawała mi się ona poszarpana, jakby była łączona na siłę. Na minus działa też to, że opiera się na tych samych schematach, co poprzednie (i po części kolejne) powieści autora. Percy wpada na początku w tarapaty, a później udaje się na niebezpieczną misję. Po drodze musi zmierzyć się z pewną liczbą mitologicznych potworów.
Ale przejdźmy do plusów. Można do nich zaliczyć bohaterów, i tych boskich, śmiertelnych czy potworno-mitologicznych. Wszyscy byli (wiem, powtarzam się) rewelacyjnie skonstruowani. Inne plusy? Oczywiście typowy dla Ricka Riordana duża dawka genialnego humoru. Ponownie wiele razy śmiałam się do łez! Sprawiał, że świetnie się bawiłam podczas czytania tej książki.
Polecam tym młodszym, i tym starszym, którzy chcą czegoś wciągającego i
mniej wymagającego.