Blizny

Ach. Chłopaku z oczami w kolorze morza i szkła. Zawróć mi w głowie.

Czytając opis 𝘉𝘭𝘪𝘻𝘯, uznałam, że to będzie pewnie taki melodramatyczny, niezbyt angażujący romans. Tajemniczy chłopak z mroczną przeszłością, bla bla bla... Ale ozdobą fabuły miały być wilki i górskie lasy, więc zaryzykowałam. Poza tym - widzicie tę okładkę? Przecież to stuprocentowo moja paleta!

Pierwszy rozdział trochę zbił mnie z tropu, bo nie zapowiadał typowego romansu, a niebezpieczną historię przetrwania, pełną niezrozumiałych elementów, których na tym etapie nijak nie dało się ze sobą połączyć. Jednak od następnego fragmentu (trzy miesiące wcześniej) jest już tak, jak przewidywałam. Przyjemna w lekturze, rozwijająca się historia, w której w pewnym momencie pojawia się wątek romantyczny. Z jakimś nawiedzonym, jak się później okazuje, typem...

Ta historia zdecydowanie nie jest zwyczajna. Zaczęłam to sobie uświadamiać, im bliżej końca byłam. I tak jak czasem jest tak, że zakończenie rozczarowuje, tutaj było wręcz odwrotnie. Utrzymuje się wrażenie odrealnienia, niewiarygodności, ale im dalej w las, tym 𝘉𝘭𝘪𝘻𝘯𝘺 i ich specyficzny klimat coraz bardziej się czuje.

Momenty fascynacji zrównały się częstotliwością z momentami zażenowania, a może je nawet przebiły. Ale nadal twierdzę, że Lukas to wielce nieudana postać, bo chyba (chociażby) na początku powinno się go lubić, a mnie irytował nieustannie. Było mi głupio za główną bohaterkę, która zakochała się w nim bez pamięc...