Blood on the Tracks #1

Jedno z najnowszych dokonań chwalonego za autorską pieśń , pieczołowicie obsypanego komplementami. Oraz z wyrazem szczerej pochwały od fana. Czołówka formalistów z podszeptami niebezpiecznej gry i tanga narracyjnego. Przed państwem, wielokrotnie oklaskiwany, Shuzo Oshimi. Mam wrażenie, że warsztatowo osiągnął najwyższy poziom: wyraziste sylwetki, twarze o specyficznej ekspresji, cisza drgająca od wewnętrznych niepokoi. Drugi plan skomponowany z drobiazgów, tła, które nie rzucają zbędnego światła oraz nie krzyczą ,,pożryj wzrokiem kadr''. Oshimi zaczynał skromnie, jego prace wyraźnie skręcają w naturalną grozę, gdzie codzienność zatruwa ludzkie dusze, gną ku przepaści czy zaprzepaszczają szansę na rutynowy rozkład dnia. Horror bez spiralnych słów.

Głównymi postaciami są matka z synem. Gdzie nakładają się wspomnienia z wczesnego dzieciństwa, kiedy kotek zmarł, a matka, chcąc uniknąć losu zwierzęcia, stawia chłopca pod kloszem. Przesadnie martwi się o jego bezpieczeństwo, wiecznie pyta, czy coś by zjadł: ,,Pasztecik, czy bułka z czerwoną fasolą?'' Psychologiczna rzeź, autor skrupulatnie uwydatnia urok rodzicielki, seksualizując matczyne uczucia. Podskórnie obawiamy się o przyszłość młodego człowieka. Lecz za uśmiechem skrywa się cień zdradzieckiej psychozy. Rodzina postanawia wyjechać na wakacje, z racji zakończonego semestru w szkole, w góry - z wujostwem oraz kuzynostwem. Pierwszy tom kończy się, jak na autora przystało. Z dramaturgiczną konfabulacją. Prawdziwy s...