Cerkwie bieszczadzkich Bojków

"...Niewzruszoność i spokój charakteru bieszczadzkiego górala oddaje taka oto popularna anegdota:
Dwóch Bojków kosi siano na połoninie. Jeden z nich przerywa nagle pracę, zamyśla się, a po chwili odwraca się do współtowarzysza i pyta:
— Kume, wasz korowa kuryt? (Kumie, wasza krowa pali?)
— Ta ni! — odpowiada zapytany po namyśle.
Bojko powraca doi koszenia, a po chwili przerywa ponownie pracę i mówi:
— A, to mabut' wasza stodoła pałyt sia... (A to może wasza stodoła się pali...)"

W części wstępnej przewodnika Autor określa geograficzne granice polskiej części Bojkowszczyzny oraz przybliża historię i kulturę grupy etnicznej, jaką stanowią Bojkowie. Następny rozdział przybliża tendencje i style, wpływające na architekturę cerkiewną tych terenów (ukraiński historycyzm galicyjski). Z kolei w kolejnym rozdziale Autor zwraca uwagę Czytelnika na krzyż cerkiewny, a w szczególności jego kształt i tym samym znaczenie, symbolikę.

Druga część publikacji to pieczołowicie przygotowane omówienie poszczególnych cerkwi na Szlaku Ikon. Każdej kolejnej świątyni poświęcony jest dokładny opis, począwszy od jej historii, typie konstrukcji, wyposażeniu, poprzez przeprowadzane przebudowy, ciekawostki. Uzupełnienie stanowią informacje, gdzie znajdują się klucze, kto oprowadza po cerkwi jak również godziny odprawianych w nich nabożeństw.

Wędrówkę śladami bieszczadzkich cerkwi rozpoczyna Autor w Ustrzykach Dolnych. Dalej wiedzie przez Ustianową Górną, Równię, Hoszowczyk, Hoszów, Jałowe, Bandrów Narodowy, Moczary, Brzegi Dolne, Łodynę, Leszczowate, Krościenko, Liskowate, Jureczkową, Wójtkową, Żłobek, Rabe, Czarną Górna, Michniowiec, Bystre, Polanę aż po Smolnik nad Sanem, Chmiel i Dwernik.