Opinia na temat książki Confessio

"–To praw­da – zgo­dzi­ła się Pau­li­na. – Nikt nas nie uczy, jak być matką, aco do­pie­ro matką dziec­ka nie­peł­no­spraw­ne­go. Zo­sta­je­my ztym kom­plet­nie same, rzu­co­ne przez los po dia­gno­zie od razu na głę­bo­ką wodę. Może są ja­kieś bo­ha­ter­skie ko­bie­ty, które od­naj­du­ją wtym swój sens życia, robią otym kanał na YouTu­bie albo In­sta­gra­mie, ale po­wiem ci wza­ufa­niu, że ja nie po­tra­fię się od­na­leźć do tej pory. Myślę sobie, że one tro­chę udają, że to taka re­ak­cja obron­na or­ga­ni­zmu. Prze­cież ina­czej ich życie by­ło­by kom­plet­nie po­zba­wio­ne sensu (...) - Aje­ste­śmy ska­za­ne na nasze dzie­ci aż do śmier­ci. Na­szej śmier­ci. Bo one nigdy nie staną się sa­mo­dziel­ne, nie wy­ja­dą zdomu… Pa­trze­nie do sa­me­go końca na cier­pie­nie wła­sne­go dziec­ka. Wyrok su­row­szy od do­ży­wo­cia…"
************
Przyznaję, tego się nie spodziewałam.

Nie spodziewałam się, że ta historia aż tak bardzo mnie skopie emocjonalnie. Porusza tematy wrażliwe i niewygodne, niczego nie upiększa, jest brutalna i do bólu przejmująca.
Prokurator Paulina Wilczyńska to bohaterka z krwi i kości, nie jest ideałem, ale robi co może i tyle wystarczy. Bo czy w jej sytuacji można zrobić coś więcej lub lepiej? Nie wydaje mi się. Z jednej strony mamy ochotę iść z nią na piwo, z drugiej mocno przytulić.

Sama fabuła też jest ciekawa, mimo, że dosyć szybko domyśliłam się kto stoi za zabójstwem dziecka. Zaintrygowała mnie też postać Marka Targowskiego, co do którego mam już pewne podejrzenia, ale liczę, że dowiem się więcej w kolejnych częściach, ponieważ nie wyobrażam sobie, że nie będzie kontynuacji.

Mocna, poruszajaca dająca do myślenia lektura. Niby rozrywka, ale bynajmniej niełatwa i przyjemna.
Przeczytajcie koniecznie.