Corto Maltese.Tom 8. Złoty dom w Samarkandzie

Jak wielbię przygody awanturniczego marynarza z Malty - ósmy tom uświadomił o nadmiarze wrażeń w strukturze wartkiego oniryzmu. Wytarta konwencja, która zaczęła powielać sztuczki autotematyczne (bynajmniej nie Federico Felliniego). To błąkanie między marą, utopijnym snem, a portalami w rzeczywistości stało się mało spójne, i często służy do używania niekontrolowanego deus ex machina w ilościach przekraczających zdrowy rozsądek. Wiadomo, że Corto Maltese, to wagabunda wywodzący się ze świata snu, ale biegamy od scenki do scenki - bardziej dla zabawy niż argumentacji. Gdybym nie znał serii od lat, przysiągłbym, że to najbardziej chamski alfabet, jak wymieszać fatamorganę z kreacją realizmu magicznego. Pojawiają się starzy znajomi, a my biegamy za marzeniami wraz z bohaterami, poszukując artefaktów zagubionych między erami historii. I choć ,,Złoty dom w Samarkandzie'', to zabawa na pełen etat, z historycznymi niuansami, między Rosją, a Turcją, trudno nie odnieść wrażenia, że tkwimy w śnie wariata nie znającego bezmiar w wędrówkach po astralnych koniunkcjach. Co prawda taniec śmierci wycięty z ,,Siódmej pieczęci'' robi wrażenie, a niektóre sceny to majstersztyk w dziedzinie inscenizacji - poczułem przesyt przygodami, które stoją blisko na granicy nieprawdopodobieństwa, z wrodzonym mitomaństwem i wymyślaniem przygód pod siebie. Wciąż fikuśna zabawa z ramami czasowymi, ale już trochę wygięta i za bardzo odcięta od całości.