Opinia na temat książki Czarownica

Bez sprawdzania wziąłem książkę z nowości w bibliotece i...kompletny flop. Jest to bardzo naiwna powiastka dla gimnazjalistów, w której przemycane są ideologiczne treści. Przedstawia czarno-białą rzeczywistość, w której świat dzieci i dorastającej młodzieży przeciwstawiony jest dorosłym, bojącym się wszelkich zmian. Dzieci sympatyzują z hippisami, ich rajem jest wielki dom towarowy a życiowym zadaniem uwalnianie innych dzieci więzionych i męczonych przez złych dorosłych, zwolenników jedynej partii o nazwie "Nowy Ład", która wszystkim narzuca swój porządek. Szczegóły jednoznacznie wskazują, że partia poszukuje inspiracji w faszyzmie (czerwono-czarne symbole, autorytarne jednoosobowe decydowanie o wszystkich kwestiach, w tym pozycja jedynego wodza, wyroki nie za przestępstwa lecz za to, kim się jest itp.), tyle że zamiast Żydów torturuje i eliminuje dzieci, ponieważ te potrafią czarować... Notabene do najbrutalniejszych tortur, jakie amerykańskim nastolatkom można zaaplikować, należy - zdaniem pisarza - brak papieru toaletowego w toalecie. Rzeczywiście horror! Nie tylko wizja autora wydała mi się niezmiernie płytka, naiwna i uproszczona. Najgorsze bowiem, że cała książka napisana została nieznośnie infantylnym ("młodzieżowym") i ubogim językiem. Najwyraźniej pozycja dla nastolatków nieczytających, więc posługujących się co najwyżej ok. 1000 słów. Jedynym zabawnym pomysłem wydał mi się zamieszczony na końcu powieści indeks ksiąg, autorów i muzeów zakazanych przez "Nowy Ład" , których nazwiska i nazwy zostały zamaskowane (zmienione tak, by się dało je stosunkowo łatwo rozpoznać: Myszkujący w pszenicy (Buszujący w zbożu), B4 (U2), Jonesonian (Smithsonian), Pepe Pompano (Pablo Picasso) itp.). Nie wiem czy to przypadek, że większość artystów wyraźnie sympatyzowała z lewicą? Być może to jakieś credo autora...
W każdym razie choć "Czarownica" to początek cyklu, dla mnie na pewno zarazem jego koniec. I "nigdy więcej" w odniesieniu do całej twórczość autorki.