Opinia na temat książki Czas gniewu

Rodzina Jaśmińskich to gdańszczanie z pokolenia na pokolenie. I choć czuli się Polakami to przede wszystkim byli obywatelami Gdańska. Ich przyjaciele, znajomi, niezależnie od swoich polskich czy niemieckich korzeni, też byli ludźmi stąd i choć nieraz dochodziło między nimi do sprzeczek na tle narodowościowym to zawsze potrafili się dogadać jak gdańszczanin z gdańszczaninem. Rok 1939 zmienił wszystko. Choć wojna przewijała się niemal w każdej rozmowie i wszyscy spodziewali się nieuniknionego to jej okrucieństwo zaskoczyło nawet doświadczonego w żołnierskiej niedoli seniora rodu Jaśmińskich. Gdańsk trafił pod okupację niemiecką, młodych mężczyzn siłą wciela się do armii niemieckiej, kobiety wywożone są na przymusowe roboty, Polacy i Żydzi usuwani z Gdańska trafiają do obozów koncentracyjnych lub są likwidowani. Rodzina Jaśmińskich traci swoją pracownię introligatorską i chcąc pozostać w Gdańsku musi dowieść, że w jej żyłach płynie niemiecka krew.

„Czas gniewu” to drugi tom „Jaśminowej sagi” Anny Sakowicz. Tym razem poznajemy wojenne i powojenne losy starej, gdańskiej rodziny introligatorów. Rodziny, która chcąc przetrwać niezwykle ciężkie czasy musi często podejmować decyzje, które ranią i których być może nigdy nie da się zapomnieć i wybaczyć. „Czas gniewu” to niezwykle emocjonalna opowieść o więzach rodzinnych pełnych rodzicielskiej troski, młodzieńczego buntu, czy zakazanej miłości między Polką i Niemcem. Drugi tom „Jaśminowej sagi”, zresztą podobnie jak pierwszy, to opowieść o kobietach, które niezależnie od czasów w jakich przyszło im żyć są silne, walczą o swoją niezależność, kochają, nienawidzą, boją się i płaczą. Są sobą. Czytając tę książkę warto zwrócić uwagę na drugoplanowy, ale niezwykle piękny i ważny wątek przyjaźni Antoniego Jaśmińskiego, Polaka i Adama, Niemca, dwóch gdańszczan, którzy, niezależnie od tego co się dzieje wokół nich, wciąż spotykają się na partyjce szachów, palą cygara, delektują się dobrym trunkiem, a przede wszystkim kultywują starą i sprawdzoną przyjaźń. I choć wszystkie postacie i opowiedziane historie są fikcyjne to jak pisze Pani Anna opisując je podpierała się wspomnieniami ludzi, którym przyszło żyć w tych nieludzkich czasach. Dzięki właśnie tym wspomnieniom i bogatej bibliografii nie można odmówić „Jaśminowej sadze" realizmu i wiarygodności.

Polecam Wam „Czas gniewu” bo to opowieść która porusza serca i uwodzi pięknem języka polskiego.

Dla osób, które jeszcze nie czytały „Jaśminowej sagi” dodam, że zanim sięgniecie po „Czas gniewu” powinniście przeczytać jej pierwszy tom „Czas grzechu”.