Czerwień w czerni

Jak wiele razy, podczas nauki w szkole, usłyszeliście od nauczyciela polskiego pytanie w stylu: „co poeta/podmiot liryczny miał na myśli?”. Jak często głowiliście się nad jakimiś niezrozumiałymi metaforami, mając nadzieję, że to, co nabazgrolicie na wypracowaniu, okaże się chociaż w szczątkowym stopniu zadowalające i może traficie w tzw. „klucz interpretacyjny”? U ilu z was właśnie takie szkolne podejście do poezji sprawiło, że na własną rękę nie sięgacie po żadne wiersze i omijacie wszelką lirykę szerokim łukiem? W momencie, kiedy uświadomicie sobie, że nie stoi nad wami żaden belfer i nie oczekuje, że przeanalizujecie utwór dokładnie tak, jak wymaga, będziecie mogli poczytać poezję z dużo większą przyjemnością. Tak zrobiłam kilka lat temu, dzięki czemu przygoda z tym tomikiem sprawiła mi mnóstwo frajdy.

Słówko o Marianie Maruszczyku już się na moim blogu pojawiło, kiedy opublikowałam tutaj wywiad z autorem. Nawet nie wiecie, ile satysfakcji sprawia znanie człowieka i jego marzenia o wydaniu poetyckiego zbioru, by po paru latach faktycznie trzymać ten zbiór w rękach. Zdaję sobie sprawę, jak trudno jest debiutantom w Polsce (i nie tylko), ile trzeba mieć w sobie determinacji, żeby się w jakiś sposób przebić, tym bardziej, jeśli uprawia się poezję, która bywa współcześnie mocno niedoceniana. Nie odstaję zresztą od innych – po pobieżnym przejrzeniu moich recenzji można zobaczyć, że czytam prawie wyłącznie prozę. Ale staram się nigdy nie zamykać na propozycje czegoś now...