Opinia na temat książki Czerwona baśń

W lesie stoi chata, otoczona makami. To tam kieruje swe kroki Gretel, która została poświęcona w ofierze. Czy przeżyje, czy [ jedynie ] straci jakąś część ciała, zależy tylko od niej... czy zdoła oddać przeszłość ogniom? Czy pisane jej jest zginąć... czy uratować las?

Klimatyczna baja Wiktorii zabiera nas tam, gdzie pachnie wolnością i mchem, gdzie Leszy wskazuje zagubionym drogę, a Południca czeka, by pochłonąć nieuważnych. Mamy w bai wszystko, czego może pragnąć słowiańska dusza, od Domowika po... ale tego wam nie zdradzę, niech będzie to dla was pachnąca wilczą sierścią niespodzianka.

Baja jest brutalna, krwawa, taka, jakie baje były kiedyś, pisane, by nauczyć. I mimo, że została napisana w obecnych czasach, uczy! Poetycki język Wiktorii przekazuje nam wiele mądrych prawd pięknym językiem, bogatym w lesiste i omszone metafory. Nieomal czyta się tę książkę jak poezję, czuje się dotyk słońca na skórze, futro czarnego Lisa i... potworność starych bogów, w których gaśnie wiara.

Myślę, że dzięki takim książkom, słowiańskim autorom i czytelnikom, las nigdy nie odejdzie w zapomnienie. Będzie rósł nam w duszy, otulając nas opiekuńczo gałęziami. Na pewno wrócę do bai. Jest to perełka literacka, pukająca w odrzwia duszy. Oryginalna, odrobinę chaotyczna, tajemnicza, nie dająca się sklasyfikować, trochę straszna i wyjątkowo piękna.