Człowiek o fasetkowych oczach

Atre osiągnąwszy odpowiedni wiek musiał odejść z wyspy Wayo Wayo. Jednak jako jedyny postanowił przetrwać na morzu aby móc powrócić do ukochanej Rasali.
Alice straciła syna oraz męża podczas górskiej wędrówki, jednak ciała jednego z nich nigdy nie udało się odnaleźć. Kobieta nie wierzy, że zginęli oni w górach przez przypadek, ponieważ obaj byli świetnymi wspinaczami.
Gdy na wyspę zostają wyrzucone śmieci, wśród których znajduje się Atre, dom Alice zostaje całkowicie zniszczony i kobieta postanawia przenieść się do górskiej chatki. Po drodze odnajduje chłopca i razem wyruszają w podróż, która ma pomóc w odnalezieniu ich bliskich.

„Łapanie snów nie rozwiąże twoich problemów, ale zdaje się, że dzięki temu całkiem dużo osób odkryło różne drobiazgi,
które dały im motywację do dalszego życia.”

Spodziewałam się czegoś więcej po tej książce. Opis z tyłu zachęcił mnie do przeczytania i myślałam, że ta cieniutka książka będzie dla mnie prawdziwą przyjemnością czytania. Niestety męczyłam się z nią ponad tydzień. Mimo, iż wiele rzeczy już na początku mi się w niej nie podobało postanowiłam dać jej szansę. Niestety autorowi do samego końca nie udało się przekonać mnie do jego pomysłu na tę historię.
Bohaterzy wydają mi się płytcy i nieskomplikowani. Natomiast wątek wysp i śmieci jest zagmatwany aż za bardzo. Autor na tych niewielu stronach zawarł bardzo wiele wątków i postaci, przez co w pewnym momencie zaczęłam się gubić o co chodzi. Nie ma tutaj żadn...

15-letni Atre opuszcza wyspę Wayo Wayo, bo jest drugim synem. Ma być ofiarą dla boga, ale przeżył, zmienił przeznaczenie. Trafił na wyspę unoszącą się nad wodą, złożoną z dziwnych kolorowych przedmiotów. Żyje na niej. Na Tajwanie wdowa Alice szykuje się do samobójstwa. Wspomina syna i męża. Żyje w domu, który jest coraz bliżej oceanu. Po fali tsunami i górze śmieci znalazła rannego nastolatka. Losy Artrego i Alice splotły się ze sobą, by poznać mroczną tajemnicę i rozwiązać zagadkę zniknięcia syna Alice.
Autor jest działaczem na rzecz ochrony środowiska, co widać w tej powieści. Wprost pisze o tragicznych skutkach wrzucania plastiku do oceanów, nazywa rzeczy po imieniu. Wyspa śmieci, sztucznie stworzona przez człowieka, od dawna dryfuje po Pacyfiku. Stała się domem Atrego, ale i jemu zaszkodziła. Autor pokazuje skutki działania fabryki petrochemicznej, przesunięcia linii brzegowej, wzrastania poziomu wody w oceanie. Wspomina o wielkich rurach pobierające wodę z dna morskiego, drążeniu tuneli w górach, polowaniu na wieloryby czy kotiki. Wszystko się zmienia. Ale są piękne widoki, słychać ptasie trele, czuć zapach lasu, ale i smród góry śmieci.
Akcja ma swoiste tempo, nie ma tu nagłych zwrotów akcji. Nawet uderzenie tsunami nie ma tak dramatycznego przebiegu jak opisane skutki, za to są różne emocje. W powieści splata się wiele wątków i tematów. Dla mnie na plan pierwszy wysuwa się problem niszczenia natury. Drugi ważny temat to utrata bliskich, odnalezienie ich ciał, ...