Czy miałaś kiedyś rodzinę?

 Powolna. Piękna. Subtelna.
 Do połowy nie byłam nią zachwycona, wręcz zastanawiałam się czy nie odłożyć. Na szczęście nie zrobiłam tego. Ten rozpęd był potrzebny. Książka inna niż zazwyczaj czytam. O uczuciach. Przeróżnych. O miłości. O poczuciu winy. O odczuciach też. O wstydzie. O bezsilności. O naiwności.
 Podobała mi się. Aż szkoda, że to już koniec. 

Jest to zdecydowanie wielowątkowa książka z gatunku literatury pięknej. Opowiada ona o zawiłych relacjach rodzinnych, samotności oraz radzeniu sobie ze stratą bliskich osób. Znajdziemy w niej również wątek LGBT i postrzeganie go przez osoby z zewnątrz, jak i osoby w nim będące. Dostajemy też rozwiązanie zagadki i dowiadujemy się kto stał za pożarem, w którym zginęły 4 osoby.

Książka nie była napisana stylem najłatwiejszym do czytania, bo zawierała bardzo dużo opisów, zarówno miejsc, przeżyć, jak i przemyśleń. Mam wrażenie, że momentami było ich trochę za dużo, przez co książka chwilami się dłużyła. Nie mniej jednak, uważam że warto przeczytać tę książkę, bo bardzo dobrze ukazuje ona co dzieje się z człowiekiem w momencie straty kogoś bardzo bliskiego. Rozwiązanie zagadki pożaru, było dość przewidywalne, po wcześniejszym poznaniu postaci łatwo było się domyślić kto za tym stał.