De 100 000 dødes øy

Jak na komedię pomyłek - sprawdza się nadzwyczaj wybiórczo. Vehlmann miał gotowy materiał na przygodę (wyspa, skarby, zaginiony ojciec), a zrobił z tytułu szereg ołowianych, ciężkich żartów, które uwierają kręgosłupowi, jak piersi Ewy Sonnet. Vehlmann nie po raz pierwszy zawodzi jako scenarzysta. Stara się być dowcipny - szanuję, ale to rodzaj humoru dla zmęczonych życiem biedaków, którzy wisielcze wygłupy przyjmują gestem aprobaty. Wystudiowany formalizm niekiedy przeszkadza niż pomaga rozluźnić i wypuścić kłąb ciężkiego dymu, by spuścić powietrze z wykalkulowanego minimalizmu. Jason jako rysownik pierwsza klasa - duże, ograniczone przestrzenie, lekkość kadrowania, tylko że z jego warsztatem nie pasuje do opowieści, która mogłaby powstać w przeciętnym filmie w Hollywood, miast w europejskiej niwie. Niby europejski humor przez lata ewoluował, a tutaj otrzymałem cynowe, ociężałe dowcipy wyjęte z podręcznika dla piątoklasistów. Przestarzałe w dniu premiery. Wielka szkoda, że skoro humor nie działa, jak należy, to przynajmniej dostaniemy wciągający wątek robinsonowy. Zapomnijcie. Pretekstowa fabułka spisana na prędko, ale to typowe dla Vehlmanna - czego mogłem się spodziewać, skoro wiedziałem, że go nie cenię. Cóż, odrabiam tytuły norweskiego komiksiarza (Jasona), którego lubię, bo jako twórca na uboczu stetryczałych pisarczyków pokazuje, że w materii komiksu wielu się nie stara.