Definitely Dead

Strasznie się zawiodłam. O ile poprzednie części czytało się przez jeden wieczór i naprawdę wciągały, tą męczyłam przez dobre dwa tygodnie z kompletnym wyrazem znużenia na twarzy. Było kilka ciekawych epizodów, ale naprawdę mało. Kiedy czytałam o śmierci Hadley i odwiedzinach królowej, czułam się jakby ktoś mnie wrzucił na głęboką wodę. Jakby się przeoczyło poprzednią część, nie wiadomo było skąd się to nagle wzięło. Chyba, że byłam tak znużona, że nie doczytałam dokładniej. I za mało Erica! A jak już był... to taki jakiś nieswój. Przynajmniej takie odniosłam wrażenie. A Quinn był mi całkowicie obojętny, jak dla mnie mógłby nie istnieć. I, o Boże, ta szczegółowość w czynnościach Sookie... Nuda. Podsumowując: najgorsza część tej serii, którą do tej pory przeczytałam. Mam nadzieję, że następna da mi to, co tak lubię w tej serii.

Całkowicie zgadzam się z katnap. Poprzednie części czytałam dość dawno i początkowo myślałam, że wybiłam się z rytmu, ale nie, ta część naprawdę jest wyjątkowo nie ciekawa. Dopiero po komentarzu koleżanki usprawiedliwiłam się że nie pamiętam śmierci Hadley i odwiedzinach królowej, naprawdę ma się wrażenie że coś się przeoczyło. Książka jest pełna nudnych opisów tego co główna bohaterka robiła, od mycia zębów do mycia lodówki, porażka. Akcja z Quinn'em nie jest tak pociągająca jak jakakolwiek z innym facetem który staną na drodze Sookie. A w poprzedniej części zapowiadał się naprawdę dobrze. Brak napięcia, niebezpieczeństwa które spotykają Sookie jakieś takie naciągane. I brak Erica - duży błąd. Mimo wszystko sięgnę po kolejną część z nadzieją, że będzie lepsza.

By oddać "ducha" tej książki, zacytuję mój "ulubiony" fragment: "(...) wyszłam z sypialni do korytarza ze szczotką i gumką do włosów w rękach. Pochyliłam się, uczesałam włosy, potem odrzuciłam głowę i zebrałam włosy w koński ogon na czubku głowy. Byłam pewna, że kitka znajdzie się dokładnie na środku, gdyż po tylu latach wszystkie ruchy przychodziły mi automatycznie. Teraz koński ogon sięgał moich łopatek. Owinęłam go gumką i wygładziłam, po czym wyprostowałam się, a kitka podskoczyła, muskając koniuszkiem moje plecy." A teraz krótko. Brak akcji, brak zabawnego Ericka ( ciężko go poznać, jakby to nie był TEN Eric), jedyne pocieszenie to krótkie wstawki o Quinnie, który miał być kuszący i niebezpieczny. Nieudana część, liczę, że następna będzie ciekawsza.

Początkowo historia Sookie bardzo mnie wciągnęła i nie mogłam oderwać się od pierwszych części. Z każdą kolejną szło mi coraz gorzej. Postanowiłam, że na tej poprzestanę. Nic mnie w niej nie zaciekawiło. Chyba nie zapowiada się, że przeczytam kolejne tomy.

Poprzednia część średnio mi się podobała, więc bałam się, że ta też mi nie przypadnie go gustu. Jednak Harris mnie zaskoczyła i dużo się tu dzieje. Czytało się to z przyjemnością.

.. Najgrubsza z tej serii i najbardziej nużąca .. niestety.. Ale i tak uwielbiam świat Sookie Stackhouse.

Zdecydowanie za mało Ericka, żeby móc przeboleć tę książkę. Za dużo Sookie i jej problemów. Jak zwykle.

Książka dosyć ciekawa pod warunkiem, że nie czyta się wynurzeń głównej bohaterki.

Tutaj to się działo, w sumie to jak w każdej części. xd

Świetna, jedna z lepszych częsci