Dekalog Dextera

“Można się spo­dzie­wać, że na łodzi znaj­dzie się sporo łań­cu­chów. Ale to­wa­rzy­szą­ce im kaj­dan­ki nie ko­ja­rzy­ły mi się za bar­dzo z że­glar­stwem. Oczy­wi­ście, da­ło­by się to łatwo wy­ja­śnić. Moż­li­we, że Mac­Gre­gor za­kła­dał je kłó­tli­wym rybom.”

“Sie­dzia­łem na ka­na­pie i pa­trzy­łem na piwo, które trzy­ma­łem w ręku. Nie piję al­ko­ho­lu – na­praw­dę, al­ko­hol nie jest za­le­ca­ny dra­pież­ni­kom. Osła­bia re­fleks, mąci zmy­sły i prze­cie­ra na łok­ciach ka­fta­nik ostroż­no­ści, co za­wsze wy­da­wa­ło mi się bar­dzo złą rze­czą. Ale oto ja, demon na wa­ka­cjach, skła­da­łem ofia­rę osta­tecz­ną ze swo­ich mocy, sta­jąc się czło­wie­kiem – a piwo było tym, czego po­trze­bo­wał De­xter Abs­ty­nent.”

“– Zgu­bi­li­ście ich, co? – za­py­tał. Wy­da­ło mi się to wiel­ką nie­spra­wie­dli­wo­ścią. – Tak, śle­dze­nie go, kiedy le­że­li­śmy w wo­dzie do góry ko­ła­mi, oka­za­ło się znacz­nie trud­niej­sze, niż przy­pusz­cza­łem – po­wie­dzia­łem. – Na­stęp­nym razem pan spró­bu­je tego do­ko­nać w ten spo­sób, a my bę­dzie­my stali i na­rze­ka­li.”

“Lu­dzie nie­szczę­śli­wi dłu­żej do­cho­dzą do zdro­wia.”