Dobranoc, Panie Holmes

Niestety muszę przerwać serię peanów pod adresem tej książki. Właśnie skończyłam i pozwolę się ponieść złości. Bo czuję się rozczarowana, żeby nie powiedzieć oszukana. Po opisie i entuzjastycznych komentarzach oraz recenzjach spodziewałam się porywającej powieści przygodowej z jajem, barwnymi postaciami i ciekawą zagadką. Właściwie nie dostałam niczego... Fabuła nie jest zła, choć dość chaotyczna, historia ma pewien wdzięk i urok, ale cała reszta leży i kwiczy. Miało być z pazurem, tymczasem książka ocieka lukrem i to różowym! Bo mało co tak mnie złości w powieściach, jak przesłodzony główny bohater. Irene Adler jest doskonała, wspaniała, cudowna i boska aż do obrzydliwości. Jest jak barwny ptak... oblepiony cekinami i cyrkoniami. Za dużo cukru w cukrze. Cierpią na tym pozostali bohaterowie powieści, jakby celowo skonstruowani dla kontrastu. Mają jedynie zachwycać się panną Adler i stanowić odpowiednio szare tło dla jej pstrokacizny. Szczególne oburzenie wzbudzają we mnie losy Penelopy, nazwanej kronikarzem Irene Adler (paralelnie do roli Watsona w życiu Sherlocka Holmesa). Autorka realizując schemat idealizowania Irene, każe tej, bardzo ważnej wg mnie bohaterce, być starą panną akceptującą swój los szarej myszki grzejącej się w promieniach blasku swojej tak zwanej przyjaciółki. A fe!

Jestem świeżo po lekturze książki i muszę przyznać rację mojej poprzedniczce. Pani Douglas proponuje nam w ,,Dobranoc, Panie Holmes" własne uzupełnienie ,,Skandalu w Bohemii" od strony Irene Adler. Jako fanka Sherlocka Holmesa, tego prawdziwego, od Doyla, poczułam zgrzyty z oryginalną fabułą już na początku powieści. Później wszystko rozeszło się po kościach, ponieważ autorka coraz zgrabniej wplatała historię w fabułę ,,Skandalu". Mimo to opowieść nie porywa - jest w zupełnie innym klimacie niż historie o Sherlocku, Irene nie ma w sobie za wiele z geniusza (bowiem w książce właściwie się okazuje, że wszystkie jej posunięcia były prawie kwestią szczęśliwych przypadków), za to wiele z typowej, romantycznej, głupiutkiej kobietki. Co do tła głównej postaci: jej towarzyszka rzeczywiście staje się parodią doktora Watsona. Przechodząc do ogólnej opinii: nie ma co płakać, że się przeczytało, aczkolwiek do zajęcia pozycji ,,dobrej" jest bardzo, bardzo daleko. Nie będę kontynuować serii (która nota bene części jest już mnóstwo...).

Świetna! Napisana wspaniałym stylem, pełna niespodziewanych zwrotów akcji, a przede wszystkim ciekawa i intrygująca. Nie mogłam się od niej oderwać. Sądzę, że z niewątpliwą chęcią sięgnę po pozostałe tomy serii o Irene Adler. Serdecznie polecam.

Książka jak gotowy scenariusz filmu. Lekka, łatwa i przyjemna- ale dosyć ciekawa.

Znakomita. Szkoda że na razie w Polsce wydano tylko dwa tomy tej serii