Opinia na temat książki Dopóki nie zajdzie słońce

“Nie istnieje na tym świecie siła, która by mnie zmieniła.Moja brzydota to nie tylko powłoka… To przede wszystkim zgniłe wnętrze, którego nie da się odratować.”
Sam był żołnierzem. Jedna misja, jeden rozkaz, jedna śmierć… To wszystko sprawia, że życie Samuela całkowicie się zmienia. Rodzice Sama zginęli w wypadku, a on dostaje pod opiekę młodsze siostry. To nie koniec jego kłopotów, bo przeszłość ciągle powraca i musi poradzić sobie z nią, by móc wrócić do normalności. W końcu pojawia się ktoś kto pomaga mu pogodzić się z przeszłością, ktoś kto jest w stanie go rozśmieszyć i wyprowadzić z równowagi. Czy Samowi uda się otworzyć serce i pokochać? Czy pogodzi się z przeszłością?
Ostatnio sięgnęłam po “Dopóki nie zajdzie słońce” Ewy Pirce i jestem bardzo pozytywnie zaskoczona i trochę zła. “Dopóki nie zajdzie słońce” to nie jest zwykły romans, to historia Samuela, który walczy by pogodzić się z przeszłością i móc na nowo zacząć żyć. To historia o żołnierzu, wojnie, rodzinie, miłości, pomocy i przyjaźni. Pokazuje, że czasami ciężko jest przyjąć czyjąś pomoc, ale warto dać sobie pomóc. Warto też otworzyć serce na miłość, pogodzić się z przeszłością i dać się pokochać.
.
.
.
“Po policzku spłynęła mi samotna łza. Nie traktowałem jej jak oznaki słabości i bezradności. Był to symbol siły i zwycięstwa. Bo wreszcie, po tak długim czasie, przyznałem się, że sam nie dam sobie rady. A to pierwszy krok do wyzdrowienia.”