Doskonały grzesznik

Powiedzieć, że książka jest beznadziejna to eufemizm. W jej przypadku nawet "straszliwa ramota" to niezasłużony komplement. Dużo bliższa prawdy jest rzeź szarych komórek.
I powiem wprost: Nie podoba mi się wzorzec, jaki to "dzieuo" w sobie przemyca.
"Druga szansa" to rzecz o mentalnej szui, która swoją żonę traktuje w sposób urągający wszystkiemu. Szlag jasny. Rolnik na polu z obornikiem obchodzi się z większym szacunkiem.
A ta, zamiast kopnąć łajzę w odwłok i prysnąć za horyzont ułożyć sobie życie w towarzystwie zacnej duszy - trwa przy nim wiernie, pokornie znosząc wszelkie upodlenia.
Bo ona go tak bardzo strasznie kocha i jemu się kiedyś odmieni. Cudowne nawrócenie oczywiście następuje i palant powraca szczęśliwy na łono małżonki. Noż kur... !
Zemdliło mnie.
Osoba myśląca jako-tako racjonalnie dozna szczękościsku i oddali się rąbać mydłem parkiet.
Cierpiętnice z rodzaju "kop po oczach byle byś był" będą zachwycone.
Toksyczna opowieść o toksycznym związku sama w sobie jest jak pasożyt wysysający z czytelnika energię i resztki rozumu.
To ten rodzaj lektury, po której kobiety siadają na traktory a mężczyźni wyruszają na wojnę, żeby odreagować. Książkę można też podrzucić nielubianej sąsiadce. Wysoce prawdopodobne, że po lekturze literackich miazmatów Jordan sama się zastrzeli.
Zatem kochani, jeśli macie choć odrobinę rozsądku, trzymajcie się od tej książki z daleka. Stracony czas i zmarnowane pieniądze.
No, chyba, że ma posłużyć j...