Dwie ojczyzny. Polskie dzieci w Nowej Zelandii. Tułacze wspomnienia

Na początku II wojny światowej, na rozkaz Stalina, ponad półtora miliona Polaków wypędzono ze wschodniej Polski i zesłano do obozów przymusowej pracy na Sybir i na inne obszary Związku Radzieckiego. W tych warunkach znaczna część zesłańców zmarła lub zaginęła. 120 000 Polaków ewakuowano do Iranu, w tym około 20000 dzieci. Z czasem dzieci rozesłano w różne cześci świata. Książka opisuje losy 732 dzieci, w większości sierot, które w 1944 roku wysłano z Iranu do Nowej Zelandii. Tymczasowy przytułek, mający trwać tylko do końca wojny, po Jałcie przemienił się dla większości z nich w stały pobyt. Ich wspomnienia po sześćdziesięciu latach mówią o niezwykłym życiu w obcym kraju na końcu świata.