Dyrygent

Dałam się zwieść. Okładce, opisowi, opiniom. Już od dawna książki do czytania wybieram wg innego klucza, ale od czasu do czasu daję się skusić czynnikom spoza klucza i najczęściej wtedy funduję sobie to, co po lekturze „Dyrygenta”. Irytację, zniechęcenie, złość na siebie…

Fabuła z potencjałem. Oblężony Leningrad, muzyka Szostakowicza, ludzie, którymi kolejny raz bawi się Historia. Mogło być pięknie, wzruszająco, refleksyjnie. Ale nie było.

Po niedawnej „Drodze donikąd” J. Mackiewicza, której akcja działa się w tej części Europy i w tym samym czasie co „Dyrygent”, forma, język, sposób przedstawienia tła historyczno-obyczajowego, konstrukcja bohaterów - wszystko to sprawia, że bestseller nowozelandzkiej pisarki wypadł jak opowieść średniorozgarniętego maturzysty. „Pretensjonalnie” i „ topornie”, żeby użyć określeń z książkowej recenzji wykonania dzieła Prokofiewa. Płytko. Po łebkach. Byle jak. Mogła być perełka, a wyszedł, niestety, tylko bestseller. Jeszcze raz utwierdziłam się w przekonaniu, że tylko naprawdę wielcy mogą tworzyć utwory obce im czasowo i kulturowo, bez uszczerbku dla wiarygodności dzieła.

Bo o tę wiarygodność, a raczej o całkowity jej brak, czułam do autorki największy żal.

Leningrad w czasie poprzedzającym wojnę z Niemcami Sarah Quigley opisuje tak, że cały czas miałam wrażenie, że przeniesienie akcji do Leningradu miało miejsce w ostatniej chwili, że pierwotnie akcja miała się dziać w Paryżu czy Londynie. W ogóle nie czuć ...