Dziady Adama Mickiewicza

Zmęczyłam... Mickiewicz ma dosyć specyficzny styl pisania, potrafi przez pięć stron opisywać to samo, na tysiąc różnych sposobów, co jest bardzo męczące. Księga II myślę, że jest najciekawsza, coś się w niej dzieje, mamy szczyptę folkloru i tajemnicy. Księga IV do bólu przypomina mi Wetera, co bynajmniej nie zyskało mojej sympatii. Opłakiwanie swojej ukochanej, walka z samym sobą to nie są moje ulubione tematy. Dlatego jak tylko przez to przebrnęłam bardzo się ucieszyłam. Przeczytałam też Widowisko, ale w sumie to nawet nie wiem o czym to było. Chyba pierwszy raz mam taką sytuację, że nie zrozumiałam przesłania płynącego z tych słów. Było wiele osób, wiele sobie powiedzieli, ale czego to dotyczyło... Nie pytajcie. III księga, lektura w liceum, powiem szczerze, że momentami nie taka najgorsza. Po omówieniu tej części na lekcjach dostrzegam jej wartość. Każdy powienien zdawać sobie sprawę z walki młodzieży z Rosją, z jej trudem i konsekwencjami. Ogółem całe Dziady, hm... dla ludzi cierpiących na bezsenność ;)

Prolog i Wielka Improwizacja <3 Wielka Improwizacja - Tak wielkie uniesienie poetyckie Konrada ubrać w słowa to było wyzwanie. Odtworzenia uczuć i działalności cierpiących patriotów - geniusz. Jak dla mnie Mickiewicz stworzył coś niesamowitego. Moje ulubione fragmenty: "Język kłamie głosowi, a głos myślom kłamie, Myśl z duszy leci bystro, nim się w słowach złamie" - Zwykłe ludzkie słowa nie są w stanie wyrazić prawdziwych myśli. Nawet te słowa nie są w stanie wyrazić całej prawdy na ten temat, ale tu jest to wyjątkowo dobrze ujęte. "Samotność mędrców mistrzyni. I ty w samotnym więzieniu, Jako prorok na pustyni, Dumaj o twym przeznaczeniu."

Każda część jest ponadczasowa i stanowi kamień milowy literatury polskiej. Ciekawe czy ktoś przeczytał ją nie będąc do tego zmuszany w szkole? Ja niestety nie, nawet odpowiadałem z II części na maturze (jeszcze wtedy starej i normalnej). Po latach stwierdzam, że wszystko jeszcze doskonale pamiętam, a to znaczy że wysiłek polskiego wieszcza nie poszedł na marne. Nadal również cytuję "ciemno wszędzie, głucho wszędzie..." przy każdorazowym braku w dopływie energii elektrycznej zimową porą :-)

Czytałam część III, potem poszłam do Teatru na całość "Dziadów", a teraz przesłucham całość i muszę powiedzieć, że nie jest to nudna lektura, choć na początku spektaklu przysypiałam. Myślę, że warto się do niej zabrać nim nas do tego zmuszą wtedy czyta się ją z przyjemnością. Ponadczasowość ? Tak, jak najbardziej jest zawarta w tym utworze "Cicho wszędzie, głucho wszędzie, co to będzie? ... Co to będzie...?" któż po latach nie cytuje tego nadal?

Arcydramat Narodowy Mickiewicza - szczególnie III część - jest przepełniony symbolami i swobodną interpretacją... bardzo mi się podobał, a szczególnie Wielka Improwizacja, która była mi naprawdę bliska i do tej pory jest... utożsamienie się z Gustawem-Konradem walczącym z Bogiem wcale nie jest trudne... może sami powinniśmy sobie zadać pytania na które odpowiedzi szukał opętany przez diabła mężczyzna??

Co to ma być za ocena? 3? Ludzie, nie doceniacie prawdziwego kunsztu literackiego, czy co...? III część Dziadów i Wielka Improwizacja to mistrzostwo świata... Nie wspominając już o IV części i o moim ulubionym monologu, zaczynającego się od "Kobieto, puchu marny..." Coś niesamowitego.

A ja lubię Dziady. Fakt, że czasami miałam poczucie, jakbym czytała książkę alkoholika i narkomana w jednej osobie (pokręcona fabuła), ale mimo wszystko uważam, że warto przeczytać całość. Jest dużo fragmentów, które możemy odnieść do naszej rzeczywistości mimo upływu tylu lat.

Nie przepadam prawie za zadnymi szkolnymi lekturami ale.... no wlasnie..."Dziady" Mickiewicza jako jedna z nielicznych "wymuszonych" na mnie ksiazek zadziwiajaco mnie zainteresowala... Chyba wstyd nazywac sie Polakiem i nie znac tej ksiazki:P

Uwielbiam ballady Mickiewicz (NIC nie pobije "Liliji"). Po przeczytaniu drugiej części "Dziadów" mogę stwierdzić, że był on świetnym pisarzem. Na pewno kiedyś z przyjemnością zabiorę się za pozostałe części.

II i IV bardzo przypały mi do gustu - ciekawie opisany zwyczaj, groza, klimat... Ale III to coś a'la manifest Mickiewicza. Nie lubię dzieł tak naszpikowanych historią, nie podobało mi się.

Bardzo trudna to była dla mnie lektura i och, jakże się cieszę, że to już za mną! Ja i Mickiewicz się nie polubiliśmy. Boli mnie jednak fakt, że przede mną jeszcze ''Pan Tadeusz''...

Również i moją ulubioną częścią była część III "Dziadów". Czytałam ją z wypiekami na twarzy, choć za Romantyzmem średnio przepadam (moje klimaty to od Młodej Polski wzwyż).

W szkole nie przeczytałam ale za jakiś czas sięgnęłam po "Dziady" z powrotem i zmieniłam zdanie. Oczywiście warto ją znać ale nie zmuszajmy się na siłę do czytania...

Po przeczytaniu i omówieniu bodajże II części byłam zawiedziona. Kompletnie mi się nie podobało. Ale coś mnie tknęło i przeczytałam następne części. I świetne są:)