Dzieci wolności

"Dziećmi wolności" postanowiłam rozpocząć swoją czytelniczą przygodę z niemalże kultową już sagą Paulliny Simons. Niestety nie był to początek udany.

W powieści mamy schemat stary jak świat: ona biedna, ale piękna, żywiołowa. On z bogatej rodziny z tradycjami, ale nieszczęśliwy. Rozwinięcie tematu pozostawia jednak wiele do życzenia. Autorce udało się stworzyć cały wachlarz postaci, z których absolutnie żadna nie wzbudziła mojej sympatii.

Do tej pory zachodzę też w głowę do kogo odnosi się tytuł powieści? O ile jeszcze Gina - choć trochę infantylna - dąży do spełnienia swoich marzeń, o tyle Harry jest bezwolnym kawałkiem kłody (przepraszam za porównanie obrażające drewno).

Z całej ten "śmietanki" jedynie Ben, przyjaciel Harry'ego, może zasłużyć na miano użyte w tytule. Marzyciel, wizjoner - z dużą determinacją realizuje swoje plany, które w dodatku przyniosą pożytek nie tylko jemu samemu, ale też Ameryce i całemu światu (budowa kanału Panamskiego).

Dialogi w powieści są - co tu dużo mówić - nudne. Zwłaszcza te, w których bierze udział Harry. Tło historyczno-społeczne Ameryki początku XX wieku, choć interesujące, jednak przedstawione przez Autorkę w tak nieciekawy sposób, że nuży czytelnika.

Reasumując - nie rozumiem wyborów głównych postaci, zwłaszcza Harrego, który od tej pory będzie u mnie na samym szczycie listy najbardziej nielubianych bohaterów!