Opinia na temat książki Dziedzictwo. Tom 2

Mam ogromny sentyment do Eragona, Saphiry, Aryi, Angeli (uwielbiam ją!!!), Broma, Nasuady, a nawet Murtagha. Paolini odstawił kawał dobrej roboty. To, za co uwielbiam Dziedzictwo, to realność bohaterów. Eragon jest doskonale ukształtowaną postacią - ma zalety (w końcu jest Smoczym Jeźdźcem), ale i wady. W dodatku nie są one fikcyjne, istnieją na równi. Chłopak, a właściwie już mężczyzna, staje się dzięki temu niezwykle barwny. Żyje swoim życiem, kreuje rzeczywistość wokół siebie i dodaje jej kolorów. To, o czym jeszcze muszę wspomnieć, to opisy. Z reguły to właśnie one odstraszają od powieści i nudzą czytelników. Tutaj... byłam w szoku. Wszystko jest tak rzeczywiste, że wydaje się mieć naprawdę miejsce. Opisy [spoiler]tortur Nasuady, ostatecznej walki, ataku na Galbatorixa[/spoiler] mrożą krew w żyłach i sprawiają, że mam ciarki na plecach. Na koniec - okładka. Cudna, cudna, cudna! Najpiękniejsza z tych wszystkich czterech. Brawo, Paolini, brawo! Parafrazując - oby twoje pióro pozostało ostre!