Opinia na temat książki Dziedzictwo zbrodni

Ogólny schemat książki jest taki: szokujący wstęp, akcja, akcja, nie zwalniająca tempa akcja, jeszcze bardziej krwawa akcja, zaskakujące zakończenie i tylna okładka. To już?
Postaci: ONA - ofiara, z dobrego domu, grzeczna, delikatna, rezolutna i rozpieszczona. ON - płatny zabójca, facet o specyficznym zawodzie, hołdujący zasadzie, że morderstwo na zlecenie to usługa, jak np. mycie samochodu, czerpie satysfakcję z zabijania i traktuje to jak sport. Taki to popaprany i pokręcony duet bohaterów.

Zwykle jest tak: ofiara, z którą sympatyzujemy i jej dramatyczne przeżycia powiązane są z oprawcą - czarnym charakterem, bezdusznym i bezkompromisowym. Tu się wszystko pomieszało i to wcale nie za sprawą syndromu sztokholmskiego. Raz kibicujemy ofierze, za chwilę współczujemy mordercy i obawiamy się, by nie spotkało go coś złego, obserwujemy metamorfozę, jaką przechodzą oboje, narodziny namiętności, pragnienie zemsty. Z jednej strony brzydzimy się bestialstwem, z drugiej jakimś cudem, bestie zyskują sympatię. Może dzięki temu, że dowiadujemy się co siedzi im w głowie i współczujemy otrzymanego od bliskich dziedzictwa zbrodni, którym nie mając na to wpływu zostali obdarowani.

Nad wszystkim dominuje akcja, z ciągłymi zwrotami, bez jakichś głębszych przemyśleń, czy refleksji. Trup trupem pogania, krwawe jatki się mnożą, a realistyczne opisy morderstw wzbudzają obrzydzenie. Długo nie zapomnę sceny w kuchni, gdy syn przygotowuje ojca do ostatniej drogi. Brrr!

To nie jest lektura dla wrażliwców, czy poszukiwaczy głębszego przesłania. Sensacyjne, wciągające, zgrabnie skonstruowane czytadło dla osób o mocnych nerwach, po jakie warto czasem sięgnąć.