Opinia na temat książki Dziwne losy Jane Eyre

„Moje sumienie okazało się despotą, chwytającym miłość za gardło, powtarzającym jej szyderczo, że zaledwie umoczyła elegancką nóżkę w bagnie, przyciągającym że żelazną ręką zepchnie ją w przepaść męki”.

Majstersztyk!
Charlotte Bronte jest pionierem romantycznych doznań, zmieszanych ze smutkiem i nostalgią. Historia Jane Eyre uczy nas, że miłość powinna zawierać czar pokory i cierpliwości.
Niecne poczynania Rochestera, też będą przestrogą, dla tych, co pierwsze słowa zaczynają od kłamstwa. Nie wszystko w życiu się układa, tak jak byśmy sobie życzyli, a nawet najbardziej bolesne doświadczenia można przekuć w coś pożytecznego.

Nie trzeba pisać, że proza panny Bronte jest najwyższych lotów, nie bez powodu nazwisko pisarki jest brytyjską chwałą.
Smutna powieść, która pokazuje nam, że współczucie wbrew temu co inni sądzą, nie należy się tylko pięknym. Próżność objawia się w patrzeniu na kogoś przez pryzmat zalet zewnętrznych, a wstyd głęboko okazany, może być nieopatrznie zrozumiany.

Wydarzenia opisuje Jane, którą przyznaję, darzyłam wielkim podziwem i sympatią. Inteligenta kobieta, która nie bała się zakasać rękawów i wziąć się do ciężkiej pracy. Gniew swój, bohaterka starała się zdusić w zarodku, co udowadniała nam ciągłą pracę nad swoimi niedoskonałościami. Patrząc na poczynania Jane nasuwa mi się określenie; -„nie wszystko złote, co się świeci”.

DZIWNE LOSY JANE EYRE powinny być szablonem dla początkujących autorów.
Tęsknię do czasów, gdzie słowa miały potężną moc i dziękuję Bronte, że zabrała mnie w tą piękną i magiczną przygodę, utkaną mistrzowskim piórem.

„Przyjaciele zawsze zapominają o tych, których szczęście opuściło."

PS: Do wszystkich tłumaczy literatury: imion nie powinno się przekładać na język!