Opinia na temat książki Eleonora i Park

Im dłużej czekałam z lekturą, tym gorzej. Przynajmniej w tym przypadku. Albo musiałam przegapić moment, w którym młodzieżowe historie przestały robić na mnie wrażenie, albo ostatnio trafiam na same średniaki. A nie, czekajcie. Pamiętacie moje zachwyty nad 𝘊𝘩𝘦𝘮𝘪𝘢̨ 𝘴𝘦𝘳𝘤?

Autorka 𝘌𝘭𝘦𝘰𝘯𝘰𝘳𝘺 𝘪 𝘗𝘢𝘳𝘬𝘢 zwraca uwagę na problemy ważne - ojczym tyran, brak pieniędzy na zwykłe codzienne potrzeby, szkolny bullying i rasizm. W tle majaczy świat komiksów (bardziej. głównie 𝘟-𝘔𝘦𝘯𝘪 i 𝘚𝘵𝘳𝘢𝘻̇𝘯𝘪𝘤𝘺, co mnie akurat kupiło) i dobrej muzyki z lat osiemdziesiątych (mniej - a szkoda, bo zespoły tylko się tu pojawiają w treści, nie niosąc za sobą większego znaczenia), w który Park próbuje wtajemniczyć Eleonorę. Ale to wszystko... mimo relacji, która wydaje się być ciekawie opakowana, jest takie... średnie.

Narracja trzecioosobowa oczywiście zupełnie nietrafiona. Jest niby podział na perspektywy, ale po cóż on jest, skoro i tak bohaterowie nie komunikują się z nami bezpośrednio? Ciężko nadążyć za rozwojem uczucia, bo mam wrażenie, że odbywa się on w jakiś dziwny, papierowy sposób. Z dialogami zupełnie na minus, bo są tak kanciaste, że szkoda słów. Dalej wcale nie jest lepiej, gdyż bohaterowie to totalnie płaskie istoty. No... może z wyjątkiem rodziców Parka (ale to i tak bardzo na wyrost).

Nie wiem, co mogłoby się tu lepiej zadziać. Powieść czyta się szybko i bezboleśnie, jednak... również bezrefleksyjnie. Nic tu nie przykuwa, nie fascynuje.

Rozczarowanie duże. Kolejny średniak w tym roku (w dodatku taki wyczekany...). Zostało jeszcze trochę czasu, żebym przeczytała coś zniewalającego, więc nadal czekam. Fingers crossed!