Eneida

Znacie powieść Wergiliusza? A może poszukujecie lektury bazującej na mitologii, odkrywając zupełne inną historię?

Oto książka idealna na letnie wieczory! #ENEIDA to powieść odświeżona, trzymająca się ściśle historii spisanej przez Wergiliusza, jednak zmieniona pod wieloma względami. Główne skrzypce grają tutaj Dydona, Junona i Wenus, gdzie śledzimy kolejne wydarzenia z perspektywy wspomniaych kobiet.
Opierając się na schemacie autorka przeobraziła legendę o Eneaszu, wykazując się niezwykłą plastycznością i znajomością mitologii.

Przybierając taką formę Marilu Oliva pokazuje siłę kobiet, ich zaradność i wytrwałość, gdzie musiały same dążyć do pozostawienia po sobie śladu w historii.

Książka nie zawiera zbędnych opisów, zawiera jedynie najpotrzebniejsze sceny, które czyta się z niesamowitą przyjemnością. Styl jakim przedstawiła autorka powyższą historię utrzymuje niesamowity klimat w zupełności oddający mitologiczny świat.

Czymże byłoby niesamowite wnętrze bez przepięknie wydanej oprawy? Mnie zachwyciła, skusicie się?

Czy te wszystkie pozytywne opinie są zasponsorowane przez wydawnictwo, czy to tylko ja nie potrafię dostrzec żadnych pozytywów? Dla mnie Eneida to nieciekawe, słabo napisane, nie mające pomysłu na siebie czytadło, które bezmyślnie kopiuje sceny z oryginału, nie mając przy tym pojęcia o ich kontekście. Weźmy na przykład fragment, w którym bohaterowie znajdują się w krainie umarłych - w tej wersji, tak samo jak u Wergiliusza, główna bohaterka widzi korowód zasłużonych dla Rzymu osób, także tych przyszłych, którzy w czasie trwania akcji jeszcze się nie narodzili. Jest wśród nich m.in Juliusz Cezar i Oktawian August. Cóż w tym złego, pomyślicie? Ano to, że Wergiliusz pisał Eneidę pod mecenatem tego drugiego, dlatego się tam znalazł. Skoro Marilù Oliva miała ambicję napisać feministyczną wersję tej opowieści to dlaczego nie włożyła do tej sceny sławnych Rzymianek? Chyba tylko dlatego, że ktoś jej pistolet do głowy przykładał i groził, że pociągnie za spust, jeśli znajdzie się u niej choć jedno odstępstwo od oryginału.

Język też pozostawia wiele do życzenia, ale nie wiem, na ile jest to wina autorki, a na ile tłumacza, zakładam jednak, że tej pierwszej, bo tłumacze literatury są moją ulubioną grupą społeczną i zawsze będę dla nich pobłażliwa. Bardzo przeszkadzał mi brak choćby kapki stylizacji - byliśmy w starożytnym Rzymie (no dobra, jeszcze nie Rzymie, ale to skrót myślowy), a postacie wypowiadały się tak, jakby znajdowali się w dwudziestopierwszow...

Ustanawiała prawa, wydawała wyroki, a pełen uwielbienia lud ufał jej ślepo niczym Gwieździe Polarnej - mowa o Dydonie. Autorka bierze na warsztat homerowskie mity jednak nie podąża wiernie ich szlakiem nadając im nowego brzmienia. Nie była to jednak komfortowa historia, czytając Eneidę wielokrotnie zastanawiałam się, co tym razem poszło nie tak i czemu ta opowieść przemyka mi przez palce.

Gdybym miała możliwość doradzić autorce na pewno ponarzekałabym na skupienie zbytniej uwagi tematom pobocznym, czyli wojnie trojańskiej. Natomiast główny wątek i love story pomiędzy Dydoną, a Eneaszem zostało pokazane zbyt powierzchownie. Całkowicie pominięto scenę miłości, czy samą jej genezę, odarto opowieść z tego, za co czytelnicy mogliby ją właściwie pokochać.

Zamysł autorki by oddać tu głos bogom był jak najbardziej ciekawy i zasadny. Lecz styl to pięta Achillesa całej tej historii. Niektóre dialogi pozostają utrzymane w archaicznym brzmieniu, jest topornie i podręcznikowo. Fabularne choć to ciekawa i obfitująca w wydarzenia opowieść, to niestety autorka nie oddała w niej żadnej części siebie.
Zbyt suchy, jałowy, bez emocji i zaangażowania czytelnika styl, szkoda, że nikt podczas redagowania nie zwrócił na to uwagę.

Ta przepiekna okładka musiała skrywać piękne wnętrze. Chociaż nie powinno się oceniać książki po okładce, to jak przejść obojętnie obok takiego wydania?

Historia magiczna, baśniowa, w mrocznym klimacie. Tak na szybko można ocenić "Eneidę". Nie jest to powieść, którą można przeczytać jednego wieczoru, trzeba się nią delektować, bo napisana jest pięknym językiem, nieśpiesznie i z wielką dbałością o szczegóły. Autorka stworzyła ciężki klimat, który oblepia nas, według mnie, smutkiem i nostalgią. To na nowo opowiedziana historia o Eneidzie, gdzie właśnie ona dostaje głos.

Nie jest to łatwa lektura i mnie kosztowała dużo samozaprcia. Jednak ma w sobie pewne to "coś", co wielu może zachwycić.