Fałszywy alarm

Ech, chyba zupełnie niepotrzebnie poczułam się przestraszona. Wspomnienie o motywie, którego nie lubię, a który tutaj jest, nastroiło mnie deczko niepewnie. Niepotrzebnie. To nie tak, że już go lubię. Nadal bardzo nie lubię, ale czasami bywa, że nawet to co nam nie odpowiada, podane jest w taki sposób, że trudno oprzeć się jego swoistemu „czarowi”.
To nie jest sensacja jakiej się spodziewałam. I myślę, że to nie jest sensacja w rozumieniu większości czytelników. Przez połowę książki z sensacją niewiele ma wspólnego. Potem jest „lepiej” (choć to pewnie nie najlepsze okreslenie) ale też nie do końca.
Jak dla mnie to bardzo dobra książka obyczajowa z elementami sensacji.
Thriller obyczajowy? Jest coś takiego?
Bohaterowie rozpisani są fantastycznie. Drobiazgowo i szczegółowo. Powoli i z dbałością o utrzymanie stałego poziomu zainteresowania. Informacje o nich podawane są sukcesywnie, w miarę rozwoju akcji. Niby coś wiemy od początku, próbujemy sobie dopisać ciąg dalszy, ale można się łatwo pomylić.
Tak, to książka o mocno poranionych ludziach. Ostatnio mam z takimi na łamach książek wiele do czynienia. Nauczyłam się więc cenić i mądre ranienie i zachowania prawdopodobne, więc nie koniecznie pisane dla samego efektu „wow”.
Bardzo mi się książka podobała. Przez świetne nakreślenie sytuacji obyczajowej, pogrzebaniu w przeszłości bohaterów, przez wyjaśnianie co ich sprowadziło do punktu spotkania. Relacja naładowana emocjami, chemią i zaprzeczaniem rodzącemu s...