Fontanny milczenia. Miłość w cieniu dyktatury

Nic nie mogę zrobić. Nie mogę się do niego odezwać, bo wszystko zepsuję.
Widzę jego wargi, mam ochotę go pocałować, ale wiem, że nie mogę. Śledzę ich ruch i to jedyne, na co mnie stać.

-Ana, słuchasz mnie w ogóle? - zadaje pytanie, czym przywraca mnie do rzeczywistości.

-Si señor. Mógłby Pan powtórzyć pytanie — proszę, nieświadomie przygryzając wargę.

Widzę, że się śmieje, chociaż sam śmiech dochodzi do mnie z opóźnieniem. Texano Amerciano spędza mi sen z powiek. Stał się moim przekleństwem.

-Ay, Ano. Despierta chica. Nie śpij, bo cię okradną. Chodź obejrzeć moje zdjęcia. Zrobiłem nowe i wywołałem.

Drzwi stały dla mnie otworem, jednak nie mogłam ich przekroczyć. W oczach zebrały mi się łzy, które szybko starłam, żeby tylko ich nie zauważył. Kiedy wrócił i zobaczył, że wciąż czekam, przypomniał sobie o zakazach panujących w hotelu.

-Mam sprzątnąć Panu pokój, señor? Albo poprawić pościel? - zapytałam na jednym wdechu.

- Gracias y por favor, Ano — puścił do mnie oko.

Na ścianie widziałam setki fotografii. Na jednej z nich rozpoznałam ją.

.

"Fontanny milczenia" to dla mnie zupełnie coś innego. Początek mnie przeraził. Że nie dam rady. Że nie dobrnę do końca. Za dużo bohaterów, za dużo emocji. Smutku. Z każdą kolejną stroną jednak wyczuwałam na tyle klimat Madrytu, że słyszałam wokół siebie szmer Fontann, śmiech dzieci, pstryk aparatu. Czułam również grozę, która stała na straży i ni...

Kiedy przeczytałam opis tej powieści, wiedziałam, że chcę ją przeczytać. Madryt, 1957r. Połączenie gorącego klimatu Hiszpanii, historii tego państwa - walki z dyktaturą, zmagania z wojną domową, a w ich cieniu miłość, która nie mogła się wydarzyć.

To książka przejmująca, duszna, w mrocznym klimacie, bo osadzona w prawdziwych realiach. Opowieść o ludziach, którzy muszą wybierać. Między tym co właściwie, a tym co mówi im serce. To historia trudna, wymagająca, bardzo realistyczna, ale przedstawiona w przystępny sposób. Podobało mi się w jaki sposób do tematu podeszła autorka. Surowo, ale z dbałością o szczegóły. Z dużym szacunkiem, ale bez upiększeń.

Książka całkowicie mnie pochłonęła, mocno "weszła" w myśli, chociaż nie należy do tych lekkich i przyjemnych. Zmusza do zastanowienia, zadumy i sprawia, że doceniamy to co mamy. Gorąco polecam.

Niech was nie zwiedzie niepewny tytuł, bo historia jest naprawdę warta przeczytania. Czytanie jej było dla mnie prawdziwą poezją. Wpierw mnie zaskoczyła, bo od początku bardziej zanosiło się na thriller. Później tylko się w tym utwierdzałam, ale domieszana była historia i zachowania ludzi ukrywający małe dzieci. Następnie każdy rozdział mnie zadziwiał, gdyż ukazywał opowieść innych postaci, były one bardzo krótkie, ale pozostawiały na końcu smutek i zawieszenie. Tekst naprawdę przepiękny, bogate ozdobniki, przyrównania, porównania, jakby ktoś poprzez tekst balsamował moją duszę. Wpierw części, które najbardziej bolały, gdyż takich było tu ukazanych całkiem sporo, aż po te, które przynosiły szczęście i ukojenie. Choć spotkamy tutaj bardzo wielu bohaterów, najbardziej autor skupi się na opisaniu romansu Amerykanina z Hiszpanką. Jednak wszystko, co tylko wiąże się ze słowami dyktatura napotkają na swojej drodze, zanim cokolwiek większego tutaj zapłonie. Im uczucie bardziej będzie się rozwijać, tym krew i gorzkie zachowania ludzi, którym się wydaje, że to oni tutaj rządzą, będzie krwawsze. Aż serce mi się krajało, kiedy w okresie 1939 roku odbierano dzieci swoim rodzicom. Sceny rozdzierające serce, gdyż sprzedaż tych małych istotek była tu na porządku dziennym. Jak sądzicie w jakim stanie pozostawiano ich rodziców? Dlaczego w ogóle oddawano ich do adopcji? Wszystko szacowano w setkach tysięcy. Nie dało się zatrzymać łez i jednocześnie nie mogłam przerwać czytania, gdyż wciąż...

Dostałam propozycję przeczytania tej książki. Spojrzałam na opis i po przeczytaniu słów ,,Madryt, 1957 rok." zgodziłam się. Jak widać niewiele trzeba było by mnie zachęcić. Czułam, że coś mnie ciągnie do tego miasta, do tego czasu.

Czy trzeba wiele by spotkały się dwa światy?

Mamy do czynienia z fikcją historyczną a jednak cała historia jest tak namacalnie prawdziwa.

To historia miłości, ale pierwsze skrzypce gra tu strach, to on ustala reguły gry.
Nie znajdziecie tu ckliwej opowieści, za to wyłoni się Wam mrok zaułków, gdzie życie ludzkie ma swoją cenę, gdzie pieniądze decydują o losach dzieci.

Nawet nie śniłam, że trafię na taką historię. Od pierwszych stron wiedziałam, że to podróż w jakiej chcę brać udział.

Słowa piękne, płynne a potrafiące zadać ból. Przy tym niezwykle plastyczne, niosące bogactwo obrazów i emocji.
Jestem zachwycona dosłownie wszystkim. Nietuzinkowa historia przełożona na papier w sposób jaki do mnie przemówił. Wszystko tak naturalne, niewymuszone, pełne emocji. Poczułam strach tamtych lat, niepewność jutra, smutek, ale i radość, szczęście.

Trudno mi wyrazić słowami bogactwo tej książki, jest w niej coś nienamacalnego, nieuchwytnego, coś co oplotło mnie od pierwszych stron. Ten rodzaj czytelniczej magii, to uczucie gdy jeszcze nie znam tej opowieści a już czuję się w niej jak u siebie.

To książka o miłości, o poszukiwaniu siebie. To również opowieść o rodzinie i sile jaką potrafi...