Freja

Sięgnęłam po "Freję" zaciekawiona okładką. Jest taka... niepokorna.
"Freja" okazała się barwnym, fantazyjnym kołowrotem podszytym sensacją i czymś na kształt thrillera. Myślę, że z powodzeniem wpisze się w nastoletnie gusta. Co do mnie - mam mieszane uczucia. Pomysł jako taki - świetny, chociaż widzę tu pomysły poniekąd żywcem wyjęte z "Pomniejszych bóstw" Pratchetta. Przyznaję też duży plus za ciekawe przedstawienie zagadnień kultu i dogmatów wiary. Ale nic więcej. Fabuła wypada bardzo średnio. "Freję" napędza akcja. Dużo akcji. Powinny być emocje, niepewność, niecierpliwe oczekiwanie co dalej. Powinno buzować i kipieć. Powinnam czytać "Freję" jednym tchem a nawet zapominać, że przy okazji czytania należy też oddychać. Zamiast tego turlałam się od kartki do kartki jak nobliwy dziadzio w swoim automobilu. Czytało, bo się czytało, opędzając się przed znużeniem. Jest całkowicie tak sobie i doskonale nie-strasznie. Jak na para-thriller brakowało mi dreszczyku emocji, atmosfery jakiegokolwiek zagrożenia - jakby nie było, Laurence kreuje wyjątkowo ponure okoliczności. Tymczasem - nic. Zero. Null. Być może to kwestia rocznika. Przeczytałam. I nie sądzę bym miała kiedyś do książki wrócić.