Gdy wschodzi słońce

Aaaaaa jakie to było wspaniałe! Tak zaczniemy dzisiejszą opinię i na tym bym mogła też skończyć, ponieważ książka skradła moje serce, przeczołgała mnie emocjonalnie i ogólnie przywiązałam się do głównych bohaterów tak bardzo, że nie mogę przestać o niej myśleć.

Rowan to kobieta z bardzo specyficznym poczuciem humoru, która nie wierzy w miłość. Przelotne znajomości - owszem są dla niej, ale głębsze uczucia? Zapomnijcie, nie da się w to wrobić. Poznaje Harrego, który jest przystojny, do tego słodki i dba o ludzi, mimo iż po stracie pacjentki wydaje mu się że nie potrafi zadbać o bezpieczeństwo innych.

Już podczas pierwszego spotkania iskry latały w powietrzu, a każda kolejna interakcja sprawiała że czytałam tę historię z zapartym tchem. Byłam ciekawa jak rozwinie się znajomość Harrego, który zaczął coś czuć do Rowan, która była w fazie wyparcia. To było niesamowite, autorka sprawiła że śmiałam się ale jednocześnie odczuwałam złość. Rowan była tak uroczo nieświadoma, że momentami mnie to irytowało, ale i tak śmiało mogę powiedzieć że to jedna z lepszych bohaterek, które poznałam w książkach.

Natomiast kreacja głównego bohatera, nie myślałam że po tylu książkach które przeczytałam da się podnieść poprzeczkę realnym mężczyzną, ale poznając Harrego wiem że się da. Harry to meżczyzna kompletny.

Jeśli szukacie książki pełnej emocji, z głównymi bohaterami, którzy potrafią wzruszyć ale również rozbawić to idealnie trafiliście. Gdy wschodzi ...

Rowan prowadzi życie jakiego nie jeden by jej pozazdrościł. Ma doktorat z Botaniki oraz przyjaciółki na które zawsze może liczyć.
Jednak dziewczyna nie wierzy w miłość dlatego wybiera przygodne romanse i nie szuka nikogo na dłużej, a to wszystko przez rany przeszłości, które skrywa głęboko w sobie.
Gdy jej życie zaczyna się komplikować, kobieta przyjmuje ofertę pracy w zapuszczonej winnicy położonej w malowniczej Pensylwanii.

Harry jest położnikiem, który ciężko przeżywa stratę pacjentki. Mężczyzna zaczyna wątpić w to że wykonuje dobrze swoją pracę. By odzyskać spokój Harry wyjeżdża z Los Angeles, do nowej winnicy swoich rodziców.

To tu dwie skrzywdzone duszę będą szukały swojego szczęścia.
Ale czy je odnajdą?
Czy niedostępna Rowan, wpuści kogoś do swojego serca?

"Gdy wschodzi słońce" to książka pełna emocji. Lekki romans w którym, akcja rozwija się bardzo powoli, dzięki czemu możemy bardziej poznawać bohaterów i przeżywać z nimi wszystkie rozterki.
Relacja między nimi była bardzo fajnie i naturalnie opisana.
Samo to że akcja działa się w malowniczym miejscu, jakim jest Pensylwania pozwalało odpocząć, a winnica dodawała uroku całości.
Chodź nie powiem, czasem książka bardzo mi się dłużyła, to czytało się ją lekko i przyjemnie.
Zdecydowanie jest to historia, dla fanów delikatnych romansów, pełnych urokliwych miejsc. I chodź jest to debiut autorki z małym minusem, uważam że wyszedł naprawdę świetnie. Czekam na kole...

"Gdy wschodzi słońce" to książka, która była ze mną parę dni. Rozkoszowałam się opisami natury, wzmiankami o przyrodzie, botanice, którą tak bardzo kochała Rowan. Uwielbiałam uciekać myślami do pięknej, aczkolwiek zapuszczonej winnicy, w pocie czoła odnawianej, remontowanej przez rodzinę Bradych.


Miłość. Miłość która otaczała trzydziestoletnią Rowan była dla niej uczuciem nieznanym. Jedynie w dzieciństwie kochała ją babcia, ale później, gdy staruszka odeszła, przez długi czas nie było w życiu młodej nikogo, kto obdarzyłby ją tym uczuciem. Na szczęście los postawił na jej drodze dwie wspaniałe przyjaciółki, jednakże większość życia Rowan spędziła samotnie.

Harrison jest zagubiony. Po tragedii, która go spotkała nie potrafi funkcjonować w społeczeństwie. Przeraża go wiele błahych rzeczy: kropla krwi, stukot deszczu o blaszany dach. To wszystko pcha do jego mózgu obrazy, które chciałby zapomnieć. Przez jego grube mury przebija się Rowan. Choć nie celowo to ona staje się iskierką w jego życiu, motywatorem do zmian.

Czy mają szansę na miłość, skoro żadne z nich nie jest na nią gotowe?

Ta nostalgiczna podróż ukoiła moją duszę. Te opisy, to tempo, ci bohaterowie: nieoczywiści, niestandardowi, ale i zwykli, mający problemy.
Uwielbiam niewyidealizowane postacie.
Uwielbiam sielski klimat.
Uwielbiam czułe, wyrozumiałe rodziny otwierające się na nowe osoby, obdarzające ciepłem tych, którzy tego potrzebują. Podróż po urokliwych ści...