Gdyby wiersze miały drzwi : antologia młodszej poezji czeskiej ostatnich lat

Poezje, które naprawdę mówią coś o świecie, czytam dłużej niż sagi. A i pożytek z tego jest większy. Doprawdy trudno zrozumieć zachwyt dla wodolejstwa w dobie dzisiejszego szumu informacyjnego, gdy już wieki dawne ceniły głównie lapidarność. Odnajduję realne, często bolesne DOŚWIADCZENIE świata - i to bardzo różnorodne! - w wierszach tego jednego pokolenia czeskich poetów. Pokolenia, które chyba jako ostatnie "zakosztowało" socjalistycznej polityki kulturalnej, a wielu z nich zakazu publikowania, pracy w najgorszych miejscach, losu wyrzutków społecznych czy emigracji. Liczni sięgają po surrealizm i absurd jako środki wyrazu. Widać była/jest taka potrzeba.

Petr Motýl jest (ostrawskim) Ślązakiem, co widać od razu w jego pejzażach i w bezpośrednim stosunku do świata, do języka i braku zahamowań - wiersze jak rozmowy robociarzy przy piwie, ale nie jest to żadna "robotnikomania" socrealizmu, a autentyczna perspektywa człowieka pracy, który też może dziwić się światu - więc filozofować.

Jachýma Topola nie trzeba przedstawiać - to chyba najbardziej w Polsce znany autor z tego zbioru. Pisze rockowo (m.in. jego teksty były wykorzystywane w undergroundowych grupach rockowych: Psí vojácí, Národní třída, Načeva) bez znieczulenia. W swoistym manifeście poetyckim (Wiersze głupie i wulgarne) porównuje autorów poezji oficjalnej i nieoficjalnej:
"najlepiej wy poeci narodowi
zarobić sobie najpierw na dobry
gęsty dywan
a potem się na nim byczyć"
(...)
...