Głodne

Zaburzenia odżywiania to temat tabu. Ludzie chcą wyglądać szczupło, szukają kontroli i pragną być zadowoleni, a systematyczna utrata wagi potrafi choć przez moment to dać. Moment, zanim wszystko zamieni się w poważną chorobę, jaka może prowadzić do śmierci, niszczy rodziny, działa destrukcyjnie na psychikę i sprawia, że wszystko się rozpada, ale zwolnienie, zatrzymanie się jest poza zasięgiem. W świecie, gdzie panuje kult chudości, a prawdziwe życie jest mniej atrakcyjne niż to na ekranach, ludzie robią wiele, by przybliżyć się do własnych ideałów wizerunkowych, ale może okazać się, że zawsze będzie dla nas za mało. Że zwykle niezadowolenie przemieni się we wstręt, ćwiczenia w obsesję, dieta w niezdrowe zachowania... A zauważenie tego wcale nie będzie łatwe.

Klaudia Stanach pisze w mini reportażach o wielu twarzach zaburzeń odżywiania. O historiach, którymi podzielili się z nią inni, częściowo oddając im głos, ale szuka też informacji, czy to w internecie, czy rozmawiając ze specjalistami. Teksty te mają swoje mankamenty, ale czuć w nich sporo pracy.

Co istotne — „uwaga“ przed wstępem, która twierdzi, że „Osoby z zaburzeniami odżywiania powinny się zastanowić, czy na pewno chcą ją przeczytać“ jest bardziej istotna, niż mogłoby się wydawać. Jasne, każdy wie wcześniej, o czym będzie czytać, ale w treści reportaży jest naprawdę sporo zachowań osób z zaburzeniami, zachowań, jakie mogą stać się niestety inspiracją. Bo autorka nie pisze ogólnie o zjawisku, a ...

Jesteśmy bombardowani z każdej strony reklamami z jednej strony jedzenia, o różnej wartości odżywczej w tym fast foodami, z drugiej cudownymi lekami mającymi na celu zniwelowanie naszych zbyt dużych apetytów, a co za tym idzie dodatkowych kilogarmów.
Ale to tylko wierzchołek góry lodowej, bo problem z jedzeniem jest znacznie bardziej złożony.
W tym reportażu autorka przemierzyła wiele kilometrów, oraz spotkała się z wieloma osobami, które dotknęła okrutna choroba zaburzeń jedzenia, z osobami, które leczą takie osoby i tymi, które próbują pomóc w wyjściu na prostą.
A nie jest to wcale łatwe. Najczęsciej spotykamy się z anoreksją czy bulimią, a zaburzen jest cała masa.
Szokujące w tym wszystkim jest to, że zaburzenia dotykają tak naprawdę w każdym wieku. Rozmiar dramatów, przez które przechodzą i chorzy i ich rodziny jest ogromny.
Relacje każdej ze stron przerażają i dają wiele do myslenia.
Myślę, ze ksiażka ta powinna znaleźć się w kanonie lektur przede wszystkim nastolatów, bo to wiek najbardziej narażony na wejście na drogę, z której częśto bardzo trudno wrocić.

Przeważnie, gdy słyszymy o zaburzeniach odżywiania myślimy, jak w zasadzie ktoś może sobie robić taką krzywdę i nie widzieć, że przegina.

Ten reportaż świetnie opisuje życie, przeważnie młodych kobiet, które padają ofiarami anoreksji czy bulimii. Okazuje się, że problem jest większy niż nam się wydaje, a książka świetnie oddaje głos ludziom, których dotykają zaburzenia odżywiania. Poznajemy ich myśli i sposoby unikania jedzenia.

Zaburzenia odżywiania nie działają tylko w jedną stronę. Można też nie umieć powstrzymać się od jedzenia, co również należy leczyć, bo może prowadzić do tragicznych skutków.

Książka jest według mnie dobrze napisana i czyta się ją z zapartym tchem. Każda nowa historia to jak otwieranie nowej książki z czyimś życiem i odczuwanie tej samej bezsilności, którą odczuwa bohaterka.

Pamiętajmy jednak, że takie zaburzenia mogą dotknąć każdego i to w każdym wieku. Bądźmy uważni i starajmy się wspierać, mimo że sami nie do końca rozumiemy, co dzieje się w głowie drugiej osoby.

⭐⭐⭐⭐/5