/5651dd3bedbc0ddc9541e50722e5d600/n/glos-z-labiryntu-o-pismach-karola-ludwika-koninskiego)
Bohater książki, Karol Ludwik Koniński (1891–1943), znany jest w polskiej tradycji pisarskiej jako ważny publicysta i krytyk literacki dwudziestolecia międzywojennego, interesujący nowelista oraz autor dzienników i medytacji, w których dominuje problematyka filozoficzno-religijna. Prezentowana praca stanowi rozprawę poświęconą przede wszystkim ostatnim wymienionym tu tekstom, powstałym w końcowych latach (1939–1942) życia pisarza.
Nie ograniczono się przy tym tylko do rzeczy wydanych, ale uwzględniono także dostępne aktualnie rękopisy i osiągalne dziś redakcje rzeczy opublikowanych dotąd we fragmentach.
Książka podzielona jest na trzy zasadnicze rozdziały.
Dwa pierwsze mają charakter ściśle analityczny i dotyczą kolejno dzienników i medytacji Konińskiego.
W części trzeciej poza podsumowaniem badań znajduje się próba umiejscowienia analizowanych dzieł w szerokim kontekście tradycji piśmiennictwa autobiograficznego, filozoficznego i religijnego. Głównym celem rozważań zamieszczonych w książce jest tropienie różnorodnych form i strategii pisarskich pojawiających się w intymistyce Konińskiego, przy szczególnym zwróceniu uwagi na pojawiające się w niej ukształtowania stylistyczne i genologiczne. Na teksty myśliciela patrzy się tutaj nie, jak próbowano to robić dotychczas, okiem filozofa czy teologa, ale z perspektywy literaturoznawcy.
Chodzi więc o uchwycenie i nazwanie specyfiki gatunkowej konkretnych tekstów, a także o pokazanie osobliwości ich przyrastania polegającej – w zarysie najogólniejszym – na redukcji sfery faktów i poszerzaniu sfery refleksji. Ostatecznie obserwacje aspektów literackich prowadzą do nowej interpretacji pism i postawy myśliciela.
Nie ograniczono się przy tym tylko do rzeczy wydanych, ale uwzględniono także dostępne aktualnie rękopisy i osiągalne dziś redakcje rzeczy opublikowanych dotąd we fragmentach.
Książka podzielona jest na trzy zasadnicze rozdziały.
Dwa pierwsze mają charakter ściśle analityczny i dotyczą kolejno dzienników i medytacji Konińskiego.
W części trzeciej poza podsumowaniem badań znajduje się próba umiejscowienia analizowanych dzieł w szerokim kontekście tradycji piśmiennictwa autobiograficznego, filozoficznego i religijnego. Głównym celem rozważań zamieszczonych w książce jest tropienie różnorodnych form i strategii pisarskich pojawiających się w intymistyce Konińskiego, przy szczególnym zwróceniu uwagi na pojawiające się w niej ukształtowania stylistyczne i genologiczne. Na teksty myśliciela patrzy się tutaj nie, jak próbowano to robić dotychczas, okiem filozofa czy teologa, ale z perspektywy literaturoznawcy.
Chodzi więc o uchwycenie i nazwanie specyfiki gatunkowej konkretnych tekstów, a także o pokazanie osobliwości ich przyrastania polegającej – w zarysie najogólniejszym – na redukcji sfery faktów i poszerzaniu sfery refleksji. Ostatecznie obserwacje aspektów literackich prowadzą do nowej interpretacji pism i postawy myśliciela.
