Hominidzi

Tak sobie myślę, że nie ma nic gorszego, jak nudna powieść przygodowa lub fantastyczna. Treści tych gatunków w literaturze powinny oddawać całą pasję przeżyć bohaterów uwikłanych w przygody, strategie, jakieś niesamowite i niespotykane wydarzenia. Nawet jeśli są to książki wydane w latach 60-70tych potrafią przykuć uwagę, choćby miały fabułę, którą przerosły już możliwości naszych czasów. Przy fantastyce czytelnik powinien mieć szanse zetknięcia się z czymś zaprezentowanym nie tylko z naukowego punktu, ale i pokonywania ścieżki iluzji, nierealnych wyobrażeń o obcym świecie, czy naszym ziemskim w przyszłości. A przede wszystkim treść powinna wchłonąć czytającego na tyle, żeby zapomniał o odmiennej otaczającej go rzeczywistości.
O ile przed laty spodobał mi się "Eksperyment terminalny" tegoż autora, to "Hominidzi" mnie znudzili swoją przewidywalnością i to na dość wczesnym etapie. Obie książki wyróżnione nagrodami, a jak na mój gust, jedna od drugiej bardzo różna w warstwie prezentacji. Tu nie chodzi o sam temat, bo ten wydał mi się bardzo ciekawy (w końcu coś mnie skłoniło do sięgnięcia po nią), ale sposób realizacji wydaje się być tylko szkicowym zaprezentowaniem fabuły, której trzeba by nadać kolorytu i tego czegoś, co mogłoby pochłonąć odbiorcę do reszty.

Owszem, Sawyer bazuje na naukowej otoczce i wiele się z jego książek można dowiedzieć. Pod tym względem jest na plus, ale co z formalno-naukowego szkieletu, jeśli zabraknie pasjonującego wypełnienia?
...