Jakim cudem jeszcze żyję?

Napisane prostym i obrazowym językiem wspomnienia Bogdana Kolasińskiego, byłego więźnia hitlerowskiego obozu koncentracyjnego Auschwitz. We wrześniu 1939 r. 16-letni wówczas autor wspomnień wraz z setkami tysięcy innych mieszkańców Polski wyruszył w wojenną tułaczkę, uciekając przed niemiecką agresją. Był świadkiem bitwy nad Bzurą i porażki wojsk polskich. Wrócił do rodzinnego Krotoszyna gdy trwały jeszcze walki pod Kockiem, broniła się Warszawa, Modlin i Hel. W ramach prowadzonej przez Niemców antypolskiej polityki cała rodzina została wkrótce wysiedlona do Generalnej Guberni. W 1941 r. Kolasińscy przenieśli się do Suchedniowa na Kielecczyźnie, gdzie jeszcze w tym samym roku Bogdan wstąpił do ruchu oporu w ZWZ/AK. W Suchedniowie był świadkiem wywiezienia przez hitlerowców na zagładę tamtejszych Żydów. Pracując w miejscowych zakładach przemysłowych autor zaangażował się w potajemną produkcję pistoletów maszynowych typu Sten, jednak w wyniku zdrady i rozbicia grupy został aresztowany przez Gestapo. Po brutalnym śledztwie 19 grudnia 1943 r. został osadzony w Auschwitz. W obozie katorżniczo pracował przy budowie bocznicy kolejowej. Był świadkiem śmierci wielu swoich kolegów, zamordowanych lub zmarłych z wycieńczenia i chorób. Miał zostać zabity na polecenie niemieckiego kapo-homoseksualisty, któremu się sprzeciwił. Przeżył tyfus i pobyt w tzw. szpitalu obozowym, skąd obserwował mord na Żydach w komorach gazowych oraz „likwidację” tzw. obozu cygańskiego. Był świadkiem amerykańskich bombardowań leżącej nieopodal fabryki IG Farben oraz buntu więźniów Sonderkommando. Obserwował przybywające do Auschwitz transporty z Polakami, deportowanymi z ogarniętej powstaniem Warszawy. Przeniesiony pod koniec wojny do jednego z podobozów Buchenwaldu w Niemczech, pracował niewolniczo w fabryce samolotów. W ostatnich dniach wojny zdołał uciec w czasie marszów ewakuacyjnych. Po wojnie Bogdan Kolasiński powrócił do Krotoszyna, gdzie mieszka do dziś. Ma czwórkę dzieci, dziesięcioro wnucząt i dwóch prawnuków. Jak pisze przeżył dzięki doświadczonym w obozie „Momentom Metafizycznym”, w ostatniej chwili ratującym mu życie.