Recenzje

Prawdziwa „gęba” Gombrowicza – recenzja książki Joanny Siedleckiej „Jaśnie Panicz. O Witoldzi...

8.02.2012

Kiedy tylko zobaczyłam zapowiedź „Jaśnie Panicza”, wiedziałam, że muszę go mieć. Nie bez powodu. Gombrowicz, to artysta, który od wielu już lat spędzał mi sen z powiek, za sprawą mojej ukochanej „Iwony, księżniczki Burgunda”. Choć nie tylko, bo utworów, które spłodził, a które nazwać mogę ulubionymi, mam całą listę. Dlatego sięgnęłam po „Jaśnie Pan... Recenzja książki Jaśnie Panicz. O Witoldzie Gombrowiczu

@zuzankawes

Jaśnie Panicz; czyli o W. Gombrowiczu

12.12.2011

Biografie mają to do siebie, że wszystko zależy od osoby, jaką obierają za główny temat. Tak się zdarzyło, że Witold Gombrowicz jest niezmiernie intrygującą postacią nie tylko z punktu widzenia literatury, lecz także zwykłej ludzkiej ciekawości. Przyznam, że z wielką chęcią pragnęłam poznać scenerię życia, jaką otaczał się autor "Ferdydurke". ... Recenzja książki Jaśnie Panicz. O Witoldzie Gombrowiczu

@Darcy

Jaśnie Panicz : o Witoldzie Gombrowiczu

25.10.2012

O Gombrowiczu było u nas całkiem głośno w ostatnich tygodniach. Nie trudno się dziwić. Jego twórczość od lat daje do myślenia całym pokoleniom Polaków, a sama postać wzbudza niemałe zafascynowanie i zdziwienie. W liceum bombardowali nas Gombrowiczem z każdej niemal strony. Na lekcjach języka polskiego oglądaliśmy sztuki teatralne i wspólnie omawial... Recenzja książki Jaśnie Panicz. O Witoldzie Gombrowiczu

@kolmanka

Maska zdjęta, gęba uchylona

30.04.2012

"Piszą o mnie głupstwa - narzekał - Wolę już krytykę krajową." Cytowane wyżej zdanie zostaje przypisane Gombrowiczowi na stronie 275. Pięknie wydana książka "Jaśnie Panicz - o Witoldzie Gombrowiczu" Joanny Siedleckiej, to istny rarytas wydawniczy w swojej kategorii. Zachwala ją zgodnie środowisko literackie. Pierwsze wydanie książki miało miejs... Recenzja książki Jaśnie Panicz. O Witoldzie Gombrowiczu

@interplaygirl

Zobacz wszystkie (4) recenzje książki

Moja opinia o książce

Opinie i dyskusje

@Meszuge

2020-07-20

7 /10

Dworscy uważali go za najmniej znaczącego z dziedzicoków (dzieci pana Gombrowicza), podśmiewali się z niego i nazywali herbaciarzem albo łachcykiem (łachcyk to ani prawdziwy pan, ani gospodarz, takie nie wiadomo co), bo nie zjadł i nie wypił jak prawdziwy dziedzic, nie miał auta, nie grał w karty, nie polował, konno jeździć niby umiał, ale za bardzo nie lubił, nie używał też, jak inni prawdziwi panowie, wiejskich dziewuch. Łachcyk i herbaciarz to oczywiście Witold Gombrowicz.

Joanna Siedlecka jest autorką kilku biografii: Zbigniewa Herberta („Pan od poezji”), Stanisława Witkiewicza („Mahatma Witkac”), Jerzego Kosińskiego („Czarny ptasior”) oraz Witolda Gombrowicza („Jaśnie panicz”). Były też i inne (choćby „Obława” czy „Wypominki”), ale te cztery charakteryzuje pewien specyficzny styl – sama autorka nazywa go biografią reportażową. W skrócie chodzi o to, że nie prezentuje ona w swoich książkach udokumentowanych faktów z życia pisarza, ale raczej wspomnienia ludzi, którzy go znali, członków rodziny, przyjaciół, współpracowników.

„Jaśnie panicz” – jaśnie panem był prędzej ojciec Witolda niż on sam, także całe gromady stryjów, kuzynów i innych pociotków z rodziny Kotkowskich. Witold Gombrowicz, jak wynika z relacji współczesnych mu osób, zanotowanych skrzętnie przez Siedlecką, był inny, jakby z innej rodziny. Może i dobrze… gdyby był taki, jak wszyscy Gombrowiczowie i Kotkowscy, nigdy nie byłoby „Ferdydurke” i „Iwony, ks...

» czytaj dalej

× 1 | link |