Ja jestem księgarzem, możliwe, że ostatnim księgarzem Rzeczypospolitej, jak to ktoś napisał w wierszu, który dostałem z jakiejś tam okazji. Zacząć jednak należy od tego, że sklep (np. Empik) lub stoisko z książkami (np. w Realu), to nie jest księgarnia, a osoby sprzedające w takim sklepie czy na stoisku są sprzedawcami, a nie księgarzami.
Księgarz to tytuł zawodowy, a nie rodzaj sprzedawanego w sklepie towaru. Osoba rozpoczynająca pracę w księgarni (w dawnych, politycznie niepoprawnych czasach), startowała od tytułu kandydata księgarskiego. Następne to: młodszy księgarz, księgarz, starszy księgarz i kierownik księgarni (tu rozumiany jako tytuł, a nie stanowisko). Przejście na następny poziom wiązało się z egzaminem księgarskim. Podczas tego pierwszego (z kandydata na młodszego księgarza) wymagano między innymi biegłej znajomości działów księgarskich i umiejętności kwalifikowania do nich książek. Latami krążyła anegdota o pani, która na pytanie, w jakim dziale powinien znaleźć się „Folwark zwierzęcy” odpowiedziała, że w rolnictwie. Już samo to zakładało znajomość literatury. Dalsze egzaminy były oczywiście coraz trudniejsze. Pamiętam, jak trzeba było ułożyć niewielki tekst, jedną-dwie strony, zbudowany z tytułów znanych przez siebie książek. Ale mniejsza z tym...
Często znajomi mówili, że mi zazdroszczą, bo mogę sobie za darmo czytać w pracy. Oczywiście księgarz mógł czytać w pracy, jeśli nie kolidowało to z obsługą czytelników czy innymi zajęciami, a kolidowało prawie zawsze, ale w sumie nie to było ważne. Istotne było to, że księgarz ma znać książki, a czy przeczyta je w pracy, w domu, zamiast snu, to już jego problem.
