Jeździec na wielorybie

Ośmioletnia Kahu robi wszystko, co w jej mocy, żeby jej pradziadek okazał jej swą miłość i zainteresowanie. On jednak jest całkowicie skupiony na swych obowiązkach jako wodza plemienia Maorysow z Whangary — plemienia, ktore wywodzi swoje pochodzenie od legendarnego „jeźdźca na wielorybie”. W każdej generacji tytuł wodza dziedziczy jego męski potomek. Tym razem jednak zabrakło chłopca i jest tylko Kahu. To jej powinna przypaść godność wodza, ale jej pradziadek jest zaślepiony przez tradycję i nie godzi się, by tę rolę pełniła dziewczynka.. Kahu nie zamierza się poddać. W swojej walce ma niezwykłego sojusznika: samego jeźdźca na wielorybie, Paikeę, po ktorym odziedziczyła zdolność komunikowania się z wielorybami. Kiedy jej święty dar wyjdzie na jaw, Kahu zyska szansę odnowienia więzi łączących jej plemię z przodkami, zaskarbienia sobie miłości pradziadka oraz poprowadzenia swego ludu w nową, lepszą przyszłość. Jeździec na wielorybie to powieść o przywracaniu światu utraconej jedności: tego, co widzialne i niewidzialne, tego, co przyrodzone i nadprzyrodzone. Jej akcja dzieje się, według słow jednego z bohaterow, jednocześnie w „rzeczywistości” i „nierzeczywistości”, ktore jednak nie są swoimi przeciwieństwami, lecz dopełniającymi się połowkami świata. Te połowki znow zbliżają się do siebie, a połączyć je może tylko miłość, ktora nie cofa się przed największą ofiarą. Powieść Witi Ihimaery znakomicie wpisuje się w literacką tradycję tzw. realizmu magicznego.