Kamyki. Elegie i krótkie żale

Teresa Tomsia wyznaje w wierszu o Szarym Orfeuszu: „Czuję się winna, że nie dość poznałam”. Przyznanie się do bezradności wobec […]

Teresa Tomsia wyznaje w wierszu o Szarym Orfeuszu: „Czuję się winna, że nie dość poznałam”. Przyznanie się do bezradności wobec tajemnicy bytu nie jest jednak klęską – raczej aktem odwagi otwierającym nowe przestrzenie poznania. Opis łagodnego pejzażu, dającego ukojenie, w przywołanym cytacie z Julii Hartwig, otrzymuje u Tomsi znamienny kontrapunkt: „Nie znajduję dziś pociechy/ w pozdrowieniu Hölderlina”. Motyw podróży realnej i mentalnej (Chwila we wrześniu, Elegia powrotna, Odwiedziny, Pożegnalna wieczerza) odwołuje się do odczuwania świata poprzez ruch, zmienność sytuacji, energię zachwycenia pięknem pejzażu materialnego i duchowego odwiedzanych miejsc, przywoływanych postaci, którymi są autorytety i przyjaciele artyści. Kamyki zwątpienia i epifanie zadziwienia światem poetka rzuca na stos, przypominając: „jesteśmy wszak dziećmi Mowy./ Ona nas wypowiada,/ wyspowiada wypaczając najczulsze znaki,/ gdy skanduje swoje wyuczone hasła”.
Adriana Szymańska