Opinia na temat książki Karuzela samobójczyń

Po rewelacyjnych "Ulubionych rzeczach", tym razem dużo słabiej. Panna Flint wciela się w studentkę, aby rozwiązać zagadkę podejrzanych samobójstw wśród studentów Cambridge.
Intrygę można rozsupłać stosunkowo wcześnie (chyba coś koło 1/4 książki), ale nadal pozostaje kilka zaskakujących wątków i zwrotów akcji, więc o jakiejś paraliżującej nudzie nie można mówić.
Co do narracji i nakreślenia poszczególnych sylwetek, to Bolton wciąż trzyma wysoki poziom. Dowcipne dialogi przebijają się co jakiś czas, a postacie ukazane są dość precyzyjnie.
Nie jest jednak tak super. Flint i Joesbury były w pierwszej części osobami bardzo charakternymi, twardymi, do tego panującymi nad sobą i nieprzystępnymi. W "Karuzeli.." ta parka przeistacza się w osobników dziwnie wrażliwych. A już szczególnie inspektor Joesbury, który przez bite 400 stron zachowuje się jak wzdychający, zakochany kundel. Mało brakowało, a zacząłby chlipać i smarkać w pachnące chusteczki. Straszna metamorfoza.
No i zakończenie... Słodki Szatanie, tak polukrowanej, melodramatycznej, rozlazłej kaszany jeszcze chyba w żadnym kryminale nie widziałem. Podejrzewam, że autorka zagapiła się na jakieś telenowele, bo efekt jest przerażająco obrzydliwy.
Utyskiwałem na to w "Ulubionych rzeczach", gdzie ten wątek miłosny był zwyczajnie niepotrzebny, ale tutaj autorka poszła na całego.
Jednym słowem: rozczarowanie. Strach pomyśleć co się będzie działo w części trzeciej, skoro się tak sztampowo skończyło. Jednak trzymam kciuki, może Bolton wróci do formy.