Kossakowie. Biały mazur

W międzyczasie skończyłam wspaniałą biografię Tamary Łempickiej. Natomiast tą książkę trudno mi zakwalifikować. Doceniam wiedzę autorki o Kossakach i pragnie z tej wiedzy czerpać profity. Napisała dwie książki o Zofii Kossak i jedna o kobietach z rodu Kossaków. Teraz dostaliśmy jakieś pomieszanie z poplątaniem. Gdybym wcześniej nie interesowała się rodem Kossaków nie wiem czy bym się połapała w koligacjach rodzinnych. Wprowadziła w tą książkę tyle chaosu, przeskoków w czasie i w miejscach, powrotów do już opisanych scen, że mnie zmęczyła. Oprócz tego drażnił mnie kompletny brak obiektywizmu. Od początku wiadomo jakie postacie z tej rodziny autorka darzy estymą, a jakie nie. Zofia Kossak- Szczucka – Szatkowska jest jedną z autorek, które cenię i kiedyś przeczytałam prawie wszystkie jej książki. Opowieść o niej była ciekawa. Natomiast nie można budować pomnika ze spiżu autorce poprzez umniejszanie roli i znaczenia pozostałych członków rodziny. Życie i twórczość Zofii Kossak-Szczuckiej same się bronią i te zabiegi mówiąc delikatnie mnie dziwią. Opisuje kochanki kolejnych Kossaków z wielką wyrozumiałością, ale Witkacego, który śmiał się wżenić w rodzinę Kossaków potępia z tych samych powodów. Takie prześmiewcze twierdzenie, że kiedyś tam zjechali Witkacy z jakimiś Chwistkami jest żenujące i w moich oczach dyskredytuje autorkę. Rozumiem, że autorce może nie odpowiadać twórczość i życie Witkacego, ale pragnę choć minimum obiektywizmu. Nie mówiąc już o tym, że Leonow...