Kot, który spadł z nieba

Nastrojowa, ciepła, przepełniona magią, uczy nas innego spojrzenia na życie. Pokazuje nam by być tu i teraz i zauważać chwilę w której żyjemy. Nie ma w niej potężnych dramatów, wzbudzających litość scen. Nie jest to historia o głodzie, prześladowaniach, wojnie. Jest to historia o naszym codziennym życiu i o dramatach, które można by nazwać codziennymi, nieustanna niepewność życia, śmierć, choroba, kłopoty finansowe , mieszkaniowe i tyle innych, które dotykają nas codziennie. Jednak podejście autora jest inne. Poznajemy historię przeciętnego małżeństwa japońskiego i jego przyjaźni z kotem. Kot, który wkracza do ich życia , zmienia je, ubogaca i przenosi punkt ciężkości. Problemy nie znikają, ale sposób ich przeżywania tak. Relacja z kotem z sąsiedztwa wymaga zatrzymania się, spojrzenia na świat wokół nas, tu i teraz i czerpania z niego radości i siły. Autor pokazuje, że nie trzeba wielkich tomów , wstrząsających scen, ani długich wywodów aby pokazać to co dla autora jest najważniejsze w życiu, a może też dla nas. Subtelna, oszczędna jednak nie pozbawiona humoru staje się impulsem do rozważań nad naszym codziennym życiem. Wspaniała lektura .
Czy polecam? OCZYWIŚCIE
Ja będę poszukiwać następnych książek z „Serii z Żurawiem”

Był sobie Kot w Butach,
u Kiplinga kot, który chadzał własnymi drogami,
Behemot w Mistrzu i Małgorzacie,
tytułowe koty w musicalu Webbera,
„Kot w pustym mieszkaniu" Wisławy Szymborskiej,
jest również przynoszący szczęście i machający łapką japoński Maneki Neko.

A teraz z nieba spadł kolejny kot autorstwa Takashi Hiraide. Kot, który zapadł mi w duszę.

Ogólnie. Małe cudeńko, literacka perełka. Powieść, a właściwie krótka opowiastka, na wskroś japońska, jest jak okładka książki: elegancka, pełna harmonii, delikatna i troszkę tajemnicza. O kocie Chibi, który chadzał w gościnę do domu bezdzietnych sąsiadów oraz o subtelnych relacjach, jakie się między nimi wytworzyły. Wizyty niezależnej indywidualistki Chibi wnosiły w życie gospodarzy mnóstwo czułości i miłości, czyniły ich życie pełniejszym, uczyły czerpać radość z drobnych zdarzeń. Ten kot spadł im po prostu z nieba i zmienił ich życie na lepsze. Co te wizyty dały kotu - nie wiemy, ale coś musiały dawać, skoro tak bardzo u sąsiadów się zadomowił. Przyjaźń między małym zwierzątkiem a ludźmi kwitła w powieści w trakcie codziennych codziennych zajęć, od święta, w domu, w obejściu, w ogrodzie, a w tle przemijające pory roku, przemijające życie, miłość, przywiązanie, starość, zazdrość, godzenie się ze stratą. Wszystko melancholijnie, subtelnie, ze spokojem i równowagą oraz poetycko, tak jak wyobrażam sobie duchowe życie mieszkańców Japonii.

Lubię powieści, w których nie ma nud...

Uwielbiam takie spokojne opowieści. Podobała mi się, chociaż nie zachwyciła.
Dobrze się czytało, ale czasem miałam wrażenie, że było zbyt wiele powtórzeń i nijakości.
Jednak sama historia była naprawdę fajna, nieco przygnębiająca, nieco pokrzepiająca.
Nie mam tylko pewności czy aby wychwyciłam z niej wszystko co miała do zaoferowania.
Tak czy siak, polecam, jest to historia nawiązywania więzi oraz straty - warta przeczytania.

Takashi Hiraide "Kot, który spadł z nieba",

"Kot, który spadł z nieba" jak wiele jeszcze innych książek, musiał swoje odczekać, a pojawił się na mojej półce ze względu na bardzo intrygujący tytuł Czy kocia terapia zbliży do siebie bohaterów tej krótkiej japońskiej opowieści? Przyznam, że po przeczytaniu tej króciutkiej książki, nie potrafię odpowiedzieć na powyższe pytanie.

Chociaż jestem #teampsy bardzo polubiłam tę efemeryczną, kotkę która w sposób niespodziewany pojawia się w życiu bohaterów. Niezależną, chadzającą własnymi ścieżkami, której niepostrzeżone pojawianie się w ich domu, stanie stanie się mocno celebrowanym, codziennym rytuałem. Zaskoczyła mnie potęga uczucia, którym oboje małżonków jest w stanie obdarować to maleńkie zwierzę. Przelać całą miłość na kota, dla siebie pozostawiając jej natomiast bardzo niewiele.

Lata dziewięćdziesiąte ubiegłego wieku, Japonia. Nie mające perspektyw na własne mieszkanie małżeństwo trzydziestolatków wynajmuje niewielki domek w ogrodzie posiadłości starszych państwa. A tak pewnego dnia pojawia się kotka sąsiadów. Biała, z kilkoma cętkami w kolorze sadzy przemieszanej z brązem. Z przywoeszonym przy szyi na obroży dzwoneczkiem, który sygnalizował jej nadejście.

Nie pierwsza to moja lektura, której autor z taką sympatią wyraża się o zwierzęciu. Spokojnie płynąca narracja, w której nie ma chwili, żeby nie myśleć o losie Chibi. Ta natomiast szybko staje ...

Czasami lubię sięgnąć po książkę bardziej refleksyjną. Kot, który spadł z nieba opowiada o tym jak łatwo przywiązujemy się do innych i jak boli późniejsza strata. Trochę nie rozumiem zakończenia. Z tego co zrozumiałam Chibi nie została przejechana przez samochód, więc co się właściwie z nią stało?