Król Duch czy Królowie-Duchy? Przyczynek do wyjaśnienia niektórych punktów niedokończonej epopei Juliusza Słowackiego z dodatkiem jej tekstu

„Król-Duch”, uważany przez długi czas za mętny chaos majaczeń „obłąkanego” na wpół artysty, staje się, dzięki wytrwałym pracom kilku krytyków – czcicieli Słowackiego, z każdym rokiem przejrzystszy, jaśniejszy i zrozumialszy dla ogółu”. Ignacy Erazm Stanisław Matuszewski (1858-1919) – krytyk literacki, współpracownik „Przeglądu Tygodniowego”, kierownik literacki „Tygodnika Ilustrowanego”, autor artykułów w czasopiśmie „Witeź”, kierownik działu humanistycznego Encyklopedii Orgelbranda, prezes Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy. Syn Ignacego, powstańca styczniowego, i Eufemii z Lisieckich. Ojciec pułkownika Ignacego Matuszewskiego, ministra skarbu II Rzeczypospolitej. Jego główna praca krytyczna dotyczyła późnej, mistycznej twórczości Juliusza Słowackiego, o której opublikował studium Słowacki i nowa sztuka w 1902 roku. Wskazywał w niej prekursorstwo autora Króla-Ducha wobec polskiego i europejskiego modernizmu. Interesował się spirytyzmem i mediumizmem: w 1896 roku wydał pracę Czarnoksięstwo i mediumizm, w której przedstawił rys historyczny tych zjawisk, a także opisał własne doświadczenia z medium Eusapią Palladino, którą poznał po sprowadzeniu jej do Warszawy przez Juliana Ochorowicza. (za Wikipedią)