Król w Żółci

"- Nie podoba mi się to - powiedział w końcu mer zachrypłym, wysokim głosem. - Nie podoba mi się! Na zwoju jest napisane, że on wróci do St. Gildas, gdy naruszone zostaną jego szczątki... Nie podoba mi się to, monsieur Darrel...
- Bzdury! - zawołałem. - Podły nieszczęśnik trafił tam, skąd nigdy się nie wydostanie. Na litość boską, Le Bihan, o czym też pan mówi? Mamy przecież rok pański 1896!"

Proszę pana, kto jeszcze wierzy w takie zabobony w 1896 roku!

Wierzyć, nie wierzyć, poczytać warto. "Król w Żółci" zawiera siedem historii, a każda z nich ma w sobie to coś. Cztery pierwsze łączy tajemnicza, złowieszcza książka. Brzmi zachęcająco, prawda? Trzy pozostałe, chociaż już bez nawiedzonych tomów, również mają elementy wzbudzające grozę - chociażby ohydne ogary Yeth czy złowrogie Acherontia atropos. Oczywiście nic tu krwi w żyłach nie ścina, ale jak ktoś lubi takie klimaty, to będzie usatysfakcjonowany.

,,Król w żółci" to zbiór siedmiu opowiadań, wszystkie pisane w pierwszej osobie, z których część kręci się wokół książki o tym samym tytule, sprowadzającej kłopoty na osobę, która ją przeczyta, a część to już bardziej niezależne historie (pochodzące z innych zbiorów), lecz niewykluczone, że częściowo inspirowane prawdziwymi wierzeniami.

Każde z tych opowiadań dzieje się w "naszej" rzeczywistości, gdzie wkradają się elementy nadprzyrodzone czy wręcz mistyczne. Osobiście bardziej przypadły mi do gustu historie związane z tajemniczą książką, ale każda z nich jest na swój sposób niepokojąca i oryginalna. Nie ma tu jakiegoś kipiącego erotyzmu, nie ma też całych stron poświęconych opisom potoków krwi i wnętrzności latających wszędzie wokół. Wszystko jest na swój sposób przyjemnie złowrogie, bez popadania w żadne skrajności i przy skupieniu się na istotnych elementach, na ogół bez niepotrzebnego przedłużania. Na ogół, bo ,,Księżycowego Starca" uważam jednak za mało wciągającego w niektórych momentach i wiele intrygujących motywów można było umieścić w bardziej zwięzłej treści.

Kłopotem była jednak dla mnie kreacja bohaterów. Byli to teoretycznie różni ludzie, wzbudzają sympatię bez większego problemu, ale na dobrą sprawę nie odczułoby się różnicy, gdyby przedstawiano losy dokładnie tej samej osoby. Żadna z nich nieszczególnie się wyróżnia w znaczącym stopniu. Wydają się zachowywać bardzo podobnie, mówić w bardzo podobny sposób... Tyczy się to też kobiet, które się ...

Nie da się ukryć, że opowiadanka nieco staroświeckie. Motyw książki, która sprowadza nieszczęście na czytelnika - inspirujący (w każdym razie Lovecraft skorzystał). Moim zdaniem to dobrze, że Chambers nie sprecyzował, na czym polega ta klątwa i co takiego przerażającego jest w treści utworu. Nastrój duszącej, niemal dotykalnej niesamowitości - świetnie skonstruowany. Najbardziej, obok "Żółtego znaku", podobał mi się "Naprawiacz reputacji", ale i opowiadania spoza cyklu "Króla" są niezłe. Jeśli ktoś lubi klasyczne, niespieszne, dziewiętnastowieczne opowieści grozy i nie oczekuje deszczu krwi, latających flaków i piętnastu zombie na metr kwadratowy, żeby się dobrze bawić, to polecam.