Książęta wolą blondynki

Słyszałam i czytałam wiele nie do końca pochlebnych opinii o tej książce. W sumie dobrze, że tak dawno, że nie miały one teraz wpływu na moją prywatną jej ocenę. Oczywiście, że jeśli ktoś miałby na celu wyszukanie wszystkich nielogiczności, usterek, niedociągnięć tej historii, to lista pewnie nie byłaby krótka. Tylko czy o to chodzi?
Akurat w tym momencie, w moim przypadku, zdecydowanie nie. A więc dla mnie nie było nudno, nie było banalnie. Z przyjemnością czytałam przepychanki słowne bohaterów (bardziej współczesne niż historyczne, ale tak czasami bywa), podążałam za nimi w poszukiwaniu zaginionego chłopca czy uczestniczyłam w rozprawie sądowej decydującej o małżeństwie bohaterów. Jak na romans historyczny to całkiem przyjemna historia z bohaterem, którego wybranka doprowadza do granic ludzkiej wytrzymałości, z mężczyzną, który pierwszy powiedział „kocham” i facetem, który uznaje i szanuje intelekt swojej wybranki. No i ma wiele, wiele, wiele wyrozumiałości, bo gdyby nie to, udusiłby ukochaną na miejscu.
Pi pierwszej części cyklu (jak dla mnie najsłabszej), po dwóch kolejnych bardzo dobrych, pełnych, z fantastycznie dobranymi bohaterami, nadszedł czas na część czwartą. Trudną bo czytelnicy rozpuszczeni po dwóch poprzednich częściach są pełni oczekiwań i chcą coraz więcej i coraz lepiej. Tutaj nie jest coraz więcej, ani coraz lepiej, jest inaczej, niekiedy zabawniej, niekiedy z większym przymrużeniem oka, niekiedy z uśmiechem pod nosem, ale jest nadal miło i przyjem...